จื่อเถาสาวน้อยเต้าหู้ทอด

บทที่ 8 ใส่ร้ายกันเห็น ๆ

“เจ้าข้าเอ้ย...มาเร็วมาดูหญิงม่ายไร้ยางอาย เพิ่งหย่าสามีกลับแย่งผัวข้าไป” เจินหนิงที่ถูกสามีหย่าร้างไม่ได้กลับไปทันที แต่ทว่าลอบแอบดูสามีกับบุตรชายทุกวัน พบว่าบ้านสองแม่ลูกนั้นเพิ่งจะเข้ามาอยู่กลับสนิทสนมกลมเกลียวเร็วนักพาให้สงสัย จนนางไปสืบทราบมาว่าชุยชิงชิงเดิมแต่งเป็นฮูหยินตระกูลฟู่เฉียน แล้วถูกสามีหย่าเพราะไม่มีคุณสมบัติภรรยา แต่ลึก ๆ แล้วนางก็คิดว่าต้องเป็นเพราะแอบลอบคบกับสามีนางเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นสามีหย่าขาดออกมาก็มีที่อยู่เลย จะเป็นไปได้อย่างไร หรือสามีตนแอบช่วยเรื่องร้านค้าด้านข้าง

นางจึงใช้โอกาสนี้ลอบไปขวางรถของนายท่านฟู่เฉียน บอกเล่าทุกอย่างและป้ายสีนางไปอีกด้วย คนในตลาดชอบอยู่แล้วเรื่องเหม็นโฉ่แบบนี้ ดูสินางจะมีหน้าอยู่ในตลาดได้เยี่ยงไร

“นี่เจ้าพูดบ้าอะไร...แม่ข้าไปแย่งสามีเจ้าเมื่อใด” จื่อเถาถึงกับทนไม่ได้ กระทั่งท่านพ่อของนางก็ยังยืนข้างสตรีชั่วผู้นี้ ไม่รู้ไปเป่าหูท่าไหน ถึงได้หูเบานัก

“เหอะ...เจ้าร้ายนักนะลู่จื้อ ทำทีหลอกข้าว่าสนิทสนมกับแม่ม่ายโม่เฉียว ที่แท้ก็สับขาหลอกข้า แท้ที่จริงเป็นนางใช่หรือไม่” เจินหนิงยังไม่ยอม ตะโกนเรื่องน่าอับอายจนผู้คนที่เดินมาจับจ่ายซื้อของมารุมกันมุงดู

“นี่เจ้า...ข้าหย่าเจ้าเพราะเจ้าสันหลังยาว วัน ๆ ใช้แต่บุตรชายทำงาน ไม่พอใจก็ทุบตีชาวทั่วทั้งตลาดก็ทราบดี มาวันนี้เจ้ายังลากผู้อื่นที่ไม่รู้เรื่องมาเกี่ยวอีกรึ วาจาเจ้ามันน่าตีให้ตายนัก ใครเชื่อเจ้าก็กระบือเต็มที” ลู่จื้อไม่คิดว่านางจะกลับมาแว้งกัดเขาเช่นนี้ คิดว่านางจะยอมเลิกรา ที่ไหนได้กลับป้ายสีคนที่ช่วยเขาเลี้ยงดูบุตรชาย แบบนี้เขาจะเอาไว้ได้อย่างไรกัน

คำว่าใครเชื่อเจ้าก็กระบือเต็มที สะเทือนไปถึงฟู่เฉียนอี้ เขาถึงกับกัดฟันกรอด โดนด่ากระทบเช่นนี้ได้อย่างไร

“เหอะ! เจ้าก็แค่อ้าง พอนางมาเจ้าก็หาเรื่องหย่า เจ้าทนอยู่ได้ตั้งนานนม เหตุใดมาทนไม่ได้เอาวันที่นางมีอิสระเล่า”

คำพูดของเจินหนิงทำให้ฟู่เฉียนอี้ดวงตามืดครึ้ม หรือที่แท้เพราะนางคบชู้อยู่กับคนขายซาลาเปาจริง ๆ ถึงได้ปีกกล้าขาแข็งออกมาลำพังกับลูกสาว

‘บัดซบนัก!’

ชุยชิงชิงรู้สึกยอมไม่ได้ ยิ่งเห็นหน้าอดีตสามีที่เชื่อฟังคำหญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า ทั้งเอาแต่หาเรื่องไปวัน ๆ นางก็คิดว่าเขาน่าจะเอาหินถ่วงหูนัก

“เจ้าว่าข้าคบชู้กับสามีเจ้า เจ้ามีหลักฐานหรือไม่ หากไม่เช่นนั้นก็ไปขึ้นศาล ข้าย่อมต้องไปขอความเป็นธรรม เดิมข้าอยู่ในตระกูลสามีก็ไร้ความยุติธรรมอยู่แล้ว ทั้งปลดข้าจากภรรยาโดยไร้ความผิด วันนี้เจ้าป้ายสีข้า เจ้าคิดว่าสตรีตระกูลชุยรังแกได้ง่ายนักรึ”

ชุยชิงชิงไม่ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำแน่นอน นางแต่งให้ชายใจโลเลก็ผิดพออยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าเขาก็หูเบาเช่นกัน วัน ๆ นางอยู่แต่ตระกูลฟู่เฉียนอย่างสงบเสงี่ยม แทบไม่ได้ก้าวเท้าออกจากตระกูล นางจะเอาเวลาที่ไหนไปคบชู้เล่า

“เจ้า...พาดพิงถึงข้ารึ” ฟู่เฉียนอี้ทนฟังไม่ได้ ที่สตรีผู้นี้กล่าวหาเขา เขาเป็นคนมีชื่อเสียง หากแปดเปื้อนเพราะนางใครจะทำการค้ากับเขาได้เล่า

“ข้าพูดความจริง หาได้ป้ายสีแบบนางไม่ หากท่านหูเบานักก็หาหินมาถ่วงหูเสียบ้าง ปลดข้าที่เคยเป็นภรรยาเอกเป็นอนุ มีตระกูลใดทำกัน นอกจากตระกูลชั่ว ๆ ของท่านที่มีแม่สามีใจดำอำมหิตส่งสตรีอุ่นเตียงให้สามีข้าทุกวัน หนำซ้ำยุให้หย่าข้าก็หย่าง่าย ๆ ไม่เห็นกับความดีที่อยู่ร่วมกันมาหลายปี ข้ามีสิ่งใดบกพร่อง ท่านตรองดีแล้วรึ”

เมื่อคนเริ่มเยอะ นางก็เริ่มสาวไส้เรื่องคาว ๆ ในตระกูลฟู่เฉียนออกมา แล้วก็เป็นอย่างที่นางคิดไว้ คนทั้งตลาดต่างสงสารเห็นใจนาง

แต่นางไม่รู้ว่าฮูหยินชุยก็แอบดูความเคลื่อนไหวของบุตรสาวอยู่เช่นกัน แต่ทว่ายังไม่เผยตัว แต่เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเห็นทีว่าตระกูลชุยจะโดนฮูหยินผู้เฒ่าฟู่เฉียนตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขนาดไล่บุตรสาวของตระกูลชุยออกมา ซ้ำร้ายยังหาเรื่องป้ายสี เช่นนี้ก็ลองดูว่าตระกูลชุยมีอำนาจหรือไม่

“เพราะตระกูลเจ้าต่างหาก” ฟู่เฉียนอี้กล่าวขึ้น แต่ชุยชิงชิงก็ปกป้องตระกูลตัวเองเช่นกัน

“เพราะตระกูลข้า พูดมาได้ ท่านน่ะตาบอดหรือใจบอด ห้ามข้าติดต่อบ้านเดิมให้ตัดขาด ยังโทษตระกูลข้า ตระกูลข้าเคยทำสิ่งให้ท่านเดือดเนื้อร้อนใจงั้นรึ ความบาดหมางระหว่างตระกูล เรื่องมันนานมาแล้ว พวกท่านต่างหากที่ไม่ยอมจบ”

ชุยชิงชิงแค้นสามีถึงขนาดยืนด่าเขาฉอด ๆ กลางตลาด ทำให้ฟู่เฉียนอี้อับอายนัก เขาไม่เคยโดนผู้คนประณามมากมายเช่นนี้มาก่อน จนอยากจะบีบคออดีตภรรยาให้ตายไปเสีย ดีกว่าให้นางมายืนด่าเขาเช่นนี้

“เจ้า!”

“ทนฟังไม่ได้รึ ความจริงทั้งนั้น ท่านไม่เคยเมตตาข้า เอาแต่หลบอยู่ใต้กระโปรงท่านแม่ท่าน”

เสียงหือดังขึ้นอีกครั้ง ว่าผู้นำตระกูลฟู่เฉียนเชื่อฟังมารดาใจร้ายรังแกฮูหยินตาดำ ๆ ทำให้คนยิ่งสงสารหนักขึ้นไปอีก

แต่จื่อเถากลับเห็นวิกฤตินี้คือโอกาสที่จะเรียกลูกค้าให้มาช่วยซื้อของของนาง นอกจากจะแจกให้ชิมฟรี เป็นเช่นนี้ก็ดี แต่นางชอบท่านแม่ในเวอร์ชันนี้ที่สุด นับว่าทะลุมิติมาแก้ไขชะตาของสองแม่ลูกได้ไม่เลว อย่างน้อยท่านแม่นางก็สู้คน

“เจ้าพูดอะไรให้เกียรติข้าด้วยนะ” ฟู่เฉียนอี้ง้างมือจะลงโทษแต่กลับถูกเหล่าชาวบ้านรุมประณามด่าทอแทนชุยชิงชิง หลายคนเห็นใจแต่งเข้าตระกูลใหญ่ใช่จะมีความสุข หากเจอแม่สามีไร้ความยุติธรรม ยิ่งรู้ว่าเขาแต่งภรรยาเอกคนใหม่ ปลดภรรยาเอกคนเก่าให้ออกมาลำบากข้างนอก เรื่องยิ่งลือไปไกล บางคงถึงขั้นไม่อุดหนุนร้านเครื่องเทศและผ้าไหมของตระกูลฟู่เฉียนอีกเลย

“ให้เกียรติรึ ท่านนะมีเกียรติตรงที่ใดกันข้าอยากจะรู้นัก ข้าคิดว่าเราจะมาอยู่อย่างสงบกันสองคนแม่ลูกแล้ว แต่ท่านก็ยังหาเรื่องพวกเรา ท่านเป็นคนแบบไหนกันแน่”

เจินหนิงจากเดิมที่จะหาเรื่องประณามให้คนรุมต่อว่าชุยชิงชิง แต่ผิดจากที่คาดการณ์ไว้ หลายคนสนับสนุนนางถึงขั้นด่าทอตระกูลฟู่เฉียนอันใหญ่โต นางถึงขนาดค่อย ๆ หดหัวลงทีละนิดทีละนิด เพราะตัวเองแค่ป้ายสีไปเรื่อย เหมือนที่เคยด่าแม่ม่ายโม่เฉียวว่าเป็นชู้กับสามี แต่นั่นนางทำได้เพราะว่าแม่ม่ายโม่เฉียวไม่ตอบโต้

แต่ชุยชิงชิงนางเพิ่งรู้ว่าตระกูลชิงก็มีชื่ออยู่ไม่น้อย ทั้งญาติสายรองและสายหลักยังเป็นขุนนาง นับว่าตัวเองหาเรื่องใส่ตัวแล้ว นางจึงค่อย ๆ ถอยออกจากกลุ่มคนแต่ทว่ากลับถูกมือของลู่จื้อคว้าไว้

“ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า...เจ้าหย่าข้าแล้วจับข้าทำไม” เสียงโวยวายของเจินหนิงเรียกสายตาของทั้งหมดให้หันไปสนใจคู่สามีภรรยาที่เพิ่งเลิกรากันหมาด ๆ ไม่ต่างจากสามีภรรยาจากตระกูลใหญ่ หลายคนถึงขั้นอยากลงไม้ลงมือกับนางเจินหนิงกุข่าวขึ้นสร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น

“ปล่อยงั้นรึ ดีข้าจะพาเจ้าไปให้ทางการ ฝากขังให้ลืมไปเลย โทษฐานที่ให้ร้ายคนไปทั่ว ทั้งแม่ม่ายโม่เฉียว ทั้งแม่นางชิงชิง เจ้ามันน่าตัดลิ้น มีปากไม่พูดเรื่องดี หยาบคายพ่นแต่เรื่องชั่ว ๆ บุตรชายของข้าจะติดเสนียดเอา”

ลู่จื้อลากเจินหนิงไปหาคนของทางการ ให้ตัดสินความชั่วของนาง หลายคนตามไปเป็นพยานอยากให้สตรีนางนั้นโดนลงโทษให้สาสมกับที่ทำกับผู้อื่น

แต่ทว่าฟู่เฉียนอี้กับชุยชิงชิงยังจ้องมองกันไม่หลบสายตา นางไม่ยอมเขาก็ไม่ยอมเช่นกันจึงยืนจ้องกันอยู่เช่นนั้น

“ท่านไปเสีย ที่นี่บ้านข้าไม่จำเป็นอย่ามาเหยียบไม่เช่นนั้นข้าจะคิดว่าท่านยังอาลัยอาวรณ์สตรีตระกูลชุยเช่นข้า” จื่อเถาถึงขั้นยกนิ้วให้ท่านแม่เรื่องที่กล้าไล่คนเช่นท่านพ่อของนาง แต่เมื่อท่านพ่อของนางกำลังจะเอ่ยขึ้นก็มีเสียงหญิงชราวัยแต่ยังแข็งแรงดีอยู่เดินมาพร้อมไม้เท้าที่ฉาบทาสีทอง

“ผู้ใดมันกล้าระรานคนตระกูลชุยงั้นรึ!”