หลายวันต่อมาฉันแทบจะไม่พูดไม่จากับใครเลย ฉันชอบออกมานั่งอยู่คนเดียวนิ่งๆบางครั้งก็จะมีเจ้าบุญมากับเจ้าบุญมีมาเล่นด้วย ก็มีแต่เจ้าสองตัวนี่แหละที่ทำให้ฉันคลายเศร้าลงได้บ้าง ถึงคุณดินจะพยายามปลอบใจพูดให้ฉันรู้สึกดีมากแค่ไหนแต่ฉันก็ไม่ได้มีความสุขมากขึ้นเลยเสียลูกไปทั้งคนใครจะยิ้มออกบ้างล่ะ ถึงเขาจะยังไม่ออกมาให้ฉันเห็นหน้าแต่ฉันก็รักเขา แต่ฉันก็คงจะเศร้านานไม่ได้เพราะฉันยังมีลูกอีกคนที่ฉันต้องดูแล
"เห็นคุณเศร้าหมองแบบนี้ผมไม่มีความสุขเลย" เสียงเข้มเอ่ยพูดขึ้นจากทางด้านหลังของฉัน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นคนพูด เจ้าของเสียงนั้นเดินมานั่งข้างๆฉันที่กำลังนั่งเล่นกับหมาน้อยสองตัวอยู่
"เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นลินยิ้มไม่ออกหรอกค่ะ ลินยังทำใจไม่ได้กับเรื่องนี้" ฉันพูดออกไปตามความจริง ฉันรู้ว่าคุณดินก็เศร้าไม่ต่างจากฉันหรอก เพียงแต่ไม่แสดงออกมาให้ฉันกังวลใจต่างหาก
"ผมรู้ ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณนะลิน
