“เอาน่า ไม่ต้องคิดมาก เราจะจับมือกันฝ่าฟันไปให้ได้” ดลธีไม่พูดเปล่า เขาจับมือหญิงสาวไว้ตามที่เขาบอก
“ค่ะ” เอริกาเอ่ยด้วยเครียด หนทางข้างหน้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไร แต่ทำไมเธอรู้สึกว่าเธอจะปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ๆ เขา
รถยนต์หรูแล่นมาเรื่อยๆ จนมาถึงบ้านของเอริกา ซึ่งเป็นบ้านปูนชั้นเดียว บ่งบอกฐานะทางการเงินที่ไม่มั่นคงเท่าที่ควร ชายหนุ่มไม่ได้สนใจในเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เขามีมากพอแล้ว เขาไม่ต้องการอะไรจากเธอ เขาขอแค่เธอทำหน้าที่แม่ที่ดี เลี้ยงดูฟูมฟักลูกน้อยของเขาให้เติบโตมาได้อย่างดีก็พอ
“ไปกันเถอะ” หลังจากที่รถจอดสักพัก ร่างบางยังไม่ยอมกระดิกตัว ด้วยเธอกลัวการเผชิญหน้าบิดามารดา
เอริกาไม่ตอบ แต่เธอยอมลงจากรถแล้วพาเขาเข้าไปในบ้าน ซึ่งเธอแน่ใจว่าบิดามารดาต้องอยู่ในบ้านอย่างแน่นอน เธอเดินนำหน้าเขาเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะพบว่าบิดามารดากำลังนั่งดูทีวีและหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ แต่เมื่อทั้งสองเห็นบุค
