ภูผา
1580 คำ
พาฝัน..
เธอเดินออกมานั่งเล่นอยู่ตรงสวนด้านนอกของงานเพราะที่นี่มันเงียบและสงบ
"มานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้"
"อ้าววว ไผ่มางานนี้เหมือนกันเหรอ"
"อืม ก็ไม่ได้อยากมาหรอกแต่โดนบังคับให้มาน่ะ ว่าแต่เธอล่ะทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้มาเหมือนกันนะ"
"ก็...อืม"
"แปลว่าไอ้น้องชายตัวดีของเธอมันคงไม่มาสินะเธอถึงต้องมาแทนมันน่ะ"
"ไผ่รู้ด้วยเหรอว่าน่านฟ้าไม่ได้มาด้วย"
"ก็ทำไมจะไม่รู้ ฉันกับมันเพิ่งมีเรื่องกันมาเมื่อเย็น"
"อ้าววว ทำไมล่ะน่านฟ้าไปทำอะไรให้ไผ่เหรอ"
"มันไปจีบว่าที่คู่หมั้นฉันน่ะสิ"
"ว่าที่คู่หมั้น?? "
"อืม แต่ก็ช่างมันเถอะอย่าใส่ใจเลย ว่าแต่เธอเถอะไม่เข้าไปในงานเหรอ"
"ไม่อยากเข้าไปหรอก เราไม่ชอบคนเยอะๆ น่ะ"
"อืมเหมือนกันเลยว่ะ งั้นเอางี้ เราออกไปข้างนอกกันดีป่ะ ตอนขับรถเข้ามาฉันเห็นร้านคาเฟ่เปิด24ชั่วโมงอยู่ฝั่งตรงข้าม เธอจะไปด้วยกันไหมล่ะ"
"เหรอ แต่เราต้องขอคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนน่ะ"
"งั้นเธอก็โทรไปบอกสิ เพราะถ้าเธอเดินเข้าไปรับรองว่าเธอไม่ได้ออกมาง่ายๆ แน่ๆ เหมือนฉันที่เข้าไปเมื่อกี้ถ้าไม่แอบหลบออกมาป่านนี้ก็คงจะยืนขาแข็งอยู่ในงาน"
หลังจากเธอโทรไปขออนุญาตเสร็จเธอก็เดินตามๆ ไผ่มาที่ร้านคาเฟ่ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากงานจริงๆ
"ร้านนี้สวยจัง บรรยากาศก็ดีเงียบด้วย"
"เธอจะสั่งอะไรมั้ย"
"อ้อ ไม่ล่ะเราไม่กินกาแฟ"
"ร้านนี้ไม่ได้มีแค่กาแฟป่าววะ นี่มีนมปั่น ชอคโกแลตเย็น ชาเขียวมัจฉะ ผลไม้ปั่น เยอะแยะขนมก็มีดูดิ" ไผ่ยื่นเมนูเล่มโตมาให้เธอเลือกสุดท้ายเธอเลือกเป็นน้ำส้มปั่น
"นางเอกดีเนอะน้ำส้มปั่น"
"ก็เราไม่รู้จะสั่งอะไรนี่นา เออว่าแต่ไผ่มางานนี้กับใครเหรอ"
"กับพ่อแล้วก็พี่ชายน่ะ"
"พี่ภูผาน่ะเหรอ"
"อืมใช่"
"พี่เค้าสบายดีหรือเปล่าตั้งแต่เรียนจบออกไปก็ไมได้เจอหน้าเลย"
"ทำไม คิดถึงมันเหรอ"
"ปะ เปล่านะ เราก็แค่ถามถึงเฉยๆ เพราะตอนเรียนพี่เค้าช่วยเหลือเราตั้งหลายอย่างทั้งเรื่องเรียนเรื่องกิจกรรม"
"วันนี้มันมางานถ้าเจอหน้ามันก็ถามกันเอาเองนะ มันก็คงอยากเจอหน้าเธอเหมือนกันแล่ะ"
"อยากเจอเราเหรอ พี่ภูผาอ่ะนะ"
"อืม" เธอไม่รู้ว่าที่ไผ่พูดคืออะไรทำไมพี่ภูผาถึงอยากเจอเธอด้วยล่ะ เพราะตั้งแต่พี่เค้าจบไปสองปีเธอก็ไม่เคยได้เจอหน้าอีกเลย พูดถึงพี่ภูผาเขาเป็นรุ่นพี่เธอประมาณสองปี ในตอนนั้นเขาเป็นประธานนักเรียนอยู่ชั้นมอหกส่วนเธอเป็นรองประธานนักเรียนอยู่ชั้นมอสี่ เราสองคนมักจะได้ทำกิจกรรมร่วมกันอยู่เสมอ พี่ภูผาเป็นคนเรียนเก่งนิสัยดีสุภาพเรียบร้อยและที่สำคัญสาวๆ ชอบเขาเยอะมาก เคยมีบางครั้งที่เธอโดนเขม่นเพราะได้ทำกิจกรรมกับพี่ภูผาบ่อยๆ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาหรอกนะ
เวลาต่อมา...
"อืม อืม เดี๋ยวเข้าไป เออกูอยู่แถวนี้แล่ะ"
เธอมองไผ่ที่กำลังนั่งคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์
"มีอะไรหรือเปล่า" เธอถามหลังจากที่ไผ่วางสายแล้ว
"ไอ้ภูผามันโทรตามให้เข้าไปในงาน มันบอกให้พาเธอกลับไปด้วย"
"พี่ภูผารู้ด้วยเหรอว่าเรามางานนี้"
"ไม่รู้ก็บ้าละป่ะ นี่มันงานเลี้ยงของครอบครัวเธอนะ"
"อื้มม นั่นสินะ"
"งั้นเราไปกันเหอะ เดี๋ยวมันโทรตามอีก"
ในงาน.....
"เธอเข้าไปก่อนเลยนะ"
"อ้าวแล้วไผ่ล่ะไม่เข้าไปพร้อมกันเหรอ"
"ยังอ่ะ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวตามเข้าไป"
"อื้ม"
"พาฝันมานี่ลูก" เมื่อมาถึงในงานคุณแม่ท่านก็เรียกให้เธอเข้าไปหาซึ่งตรงนั้นก็มีทั้งคุณพ่อของไผ่ พี่ภูผาพี่ชายของไผ่และคุณหญิงกัลยายืนอยู่ตรงนั้นด้วยเธอจึงก้มหน้าเดินเข้าไปยืนข้างๆ
"ว่าไงฝัน ไม่เจอกันนานสวยขึ้นนะ"
"สวัสดีค่ะพี่ภู" เธอเอ่ยสวัสดีตามมารยาท
"นี่รู้จักกันเหรอ แม่ไม่ยักกะรู้"
"ผมเป็นรุ่นพี่ของฝันที่โรงเรียนน่ะครับคุณน้า"
"อ้าวเหรอจ๊ะ"
"ครับ นี่ก็ไม่ได้เจอกับฝันนานเกือบสองปีแล้วตั้งแต่เรียนจบเพิ่งได้เจอวันนี้ดีใจจัง"
"พี่ภูสบายดีนะคะ"
"ครับสบายดีเราล่ะสบายดีมั้ยไม่เจอกันตั้งนาน"
"สะ..."
"จะไม่สบายได้ยังไงกันล่ะจ๊ะตาภูได้มาเป็นคุณหนูไฮโซไม่ได้ลำบากเหมือนอยู่ที่สถานกำพร้า"
"คุณแม่คะ"
"ก็หรือไม่จริงล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าเธอไปโพทนาตัวเองว่าเป็นลูกสาวทายาทสายการบินน่ะยัยพาฝัน"
"ฝันไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นเลยนะคะคุณท่าน"
"หึ งั้นก็ดีเพราะคนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นหลานสาวของฉันทั้งที่จริงแล้วเธอมันเป็นแค่เด็กที่ลูกชายกับลูกสะไภ้ฉันขอรับมาเลี้ยงจากสถานกำพร้า"
"คุณแม่ครับผมว่าคุณแม่เลิกพูดเรื่องนี้เถอะนะครับ"
"แตะไม่ได้เลยนะนังเด็กกาฝาก" คุณหญิงกัลยาไม่พอใจเป็นอย่างมากที่โดนห้ามปรามจึงรีบสะบัดตัวเดินออกไปทันที
"ไม่เป็นไรนะลูก"
"ค่ะ ฝันชินแล้ว"
คุณแม่ฤดีกอดปลอบเธอซึ่งเธอก็พยักหน้าและบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรเพราะเธอชินเสียแล้วกับการที่โดนต่อว่าต่อหน้าผู้คนแบบนี้ เธอไม่โกรธและไม่อายหรอกนะถ้าจะมีคนรู้ความจริงว่าเธอเป็นใครมาจากไหน
"ฝัน"
"คะพี่ภู"
"พรุ่งนี้วันเสาร์ฝันว่างมั้ย"
"ก็..."
"ว่างจ๊ะ จะชวนลูกสาวน้าไปไหนจ๊ะ ไปเที่ยว หรือไปทานข้าวจ๊ะ^^" คนที่ให้คำตอบพี่ภูผาก็คือคุณแม่นั่นเอง และเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงตอบและถามพี่ภูผาไปแบบนั้น
"คุณน้ารู้ได้ไงครับว่าผมจะชวนฝัน ถ้างั้นผมจะขออนุญาติคุณน้าพาฝันไปทานข้าวจะได้ไหมครับ"
"น้าอนุญาตจ๊ะ ว่าไงจ๊ะฝันจะไปกับพี่เขาไหม"
"คือว่า...." คือเธอกับพี่ภูผาเราไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะไปทานข้าวด้วยกันแบบนั้นและอีกอย่างก็ไม่ได้เจอกันนานเป็นปีแล้วด้วย
"ถ้าฝันไม่สะดวกใจก็ไม่เป็นไรนะ"
"ฝันขอโทษนะคะคืออาทิตย์หน้าจะสอบปิดเทอมฝันต้องอ่านหนังสือ ไว้คราวหน้านะคะ"
"งั้นพี่รอฝันสอบเสร็จก็ได้"
"ค่ะ"
บนรถระหว่างทางกลับบ้าน....
"ดูเหมือนภูผาจะชอบฝันนะลูก"
"ไม่หรอกมั้งคะคุณแม่"
"แม่ว่าแม่ดูไม่ผิดนะใช่มั้ยคะคุณชรินทร์"
"ไม่รู้เหมือนกันนะแต่ที่พ่อรู้คือตาภูเป็นคนดีคบได้"
"ฝันไม่ได้คิดอะไรกับพี่ภูหรอกค่ะ"
"เอ๊ะ หรือลูกสาวแม่มีคนที่ชอบอยู่แล้วจ๊ะ"
"เปล่านะคะ ฝันไม่ได้ชอบใครหรอกค่ะ ทุกวันนี้ฝันขอแค่ให้ตัวเองเรียนจบไวๆ จะได้ไปช่วยงานที่บริษัทจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระคุณพ่อคุณแม่"
"ขอบใจนะจ๊ะฝันที่เป็นห่วงพ่อกับแม่ เห้ออ ถ้าตาน่านคิดได้แบบฝันก็คงจะดี ว่าแต่ไม่รู้ป่านนี้จะกลับเข้าบ้านหรือยัง"
เวลาต่อมา....
"คุณน่านกลับมาหรือยังจ๊ะ"
"กลับมาแล้วค่ะคุณฤดี"
"อืมมม"
"ลูกกลับมาแล้วใช่ไหมคุณ"
"ค่ะคุณชรินทร์"
"งั้นฝันขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ"
"จ๊ะ ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"
ในระหว่างที่เธอกำลังจะเดินไปยังห้องนอนของตนเองซึ่งมันจะต้องเดินผ่านหน้าห้องของน่านฟ้า จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเจ้าของห้องที่เดินออกมาโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อ มันจึงทำให้เธอเห็นรอยแดงๆ เต็มลำคอของเขา ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปโดนอะไรมาเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นรอยพวกนี้
"มองอะไร"
"คือว่าคอของน่านมัน...เอ่อ มันมีแต่รอยเต็มไปหมดเลย"
"แล้วไง"
"คือคุณพ่อคุณแม่อยู่ข้างล่างกำลังจะขึ้นมาพี่กลัวว่าท่านจะเห็นน่ะน่านเข้าห้องไปใส่เสื้อดีกว่านะ"
"อยากให้ใส่เสื้อ?? "
"อะ อื้มมม"
"งั้นก็..."
"ว๊ายยย"
เธอโดนผลักเข้ามาในห้องพร้อมกับเจ้าของห้องที่ตอนนี้ได้ทำการกดล็อคประตูไปเรียบร้อยแล้วและตอนนี้เธอก็โดนกักตัวอยู่ในวงแขนของเขา
"น่าน ปล่อยพี่ออกไปนะ อย่าทำแบบนี้"
"ทำแบบนี้ ทำอะไรฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ"
เธอกลัว...กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีก เหตุการณ์ที่ผ่านมานานหลายเดือน แต่เธอไม่เคยลืมแม้ว่าพยายามที่จะลืมมันไปก็ตาม
- ผู้เขียน
