ครั้งแรก
1254 คำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"น่านนอนหรือยังลูก" เสียงคุณแม่เรียกอยู่ตรงประตูห้องซึ่งเธอกับเขาก็อยู่ตรงด้านหลังประตูพอดีแต่เธอไม่สามารถขยับตัวออกไปไหนได้
"กำลังจะนอนครับแม่"
"งั้นแม่ไม่กวนละนะ เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"
"ครับ"
เสียงฝีเท้าที่เดินจากไปทำให้รู้ว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ตรงหน้าห้องแล้ว
"น่านปล่อยพี่ พี่จะไปนอนแล้ว"
"ไม่ปล่อย เพราะคืนนี้เธอต้องนอนกับฉันในห้องนี้"
"ไม่เอานะ เราจะไม่ทำแบบนั้นอีก พี่ขอร้องล่ะนะ อย่าทำอีกเลยมันไม่ดี"
"แล้วไงวะ ในเมื่อฉันต้องการเธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ" พูดจบเธอก็ถูกเหวี่ยงไปที่เตียงทันที
เช้ามืดวันต่อมา....
เธอรีบลุกออกจากที่นอนด้วยความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งร่างกายโดยเฉพาะตรงส่วนนั้น เธอรีบก้มลงเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกถอดทิ้งไว้ข้างเตียงด้วยฝีมือของน่านฟ้า ก่อนจะออกมาจากห้องของเขาโดยที่เขายังหลับอยู่ เมื่อเธอกลับมาถึงห้องของตัวเองเธอจึงรีบอาบน้ำและสำรวจร่องรอยตามร่างกายที่เขาทำไว้
เธอมองร่องรอยเหล่านั้นด้วยน้ำตานองหน้า เหตุการณ์แบบนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำกับเธอ
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อน
คืนนั้นน่านฟ้าไปงานวันเกิดของเพื่อนและเขากลับมาในสภาพเมามายไม่ได้สติ ซึ่งตอนนั้นพ่อกับแม่ก็ไม่อยู่เพราะท่านไปทำธุระที่ต่างประเทศทำให้ในบ้านเหลือแค่เธอกับน่านฟ้าเพียงสองคนเพราะแม่บ้านจะแยกไปอยู่อีกหลังหนึ่ง เธอเดินออกมาจากห้องเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายด้านล่างเธอจึงรีบเดินลงไป ปรากฏว่าเป็นน่านฟ้าที่กำลังเมาอาละวาดใส่แม่บ้านและคนขับรถที่ช่วยพยุงเขาเข้ามาในบ้าน เธอจึงรีบไปช่วยพยุงเพราะกลัวว่าน่านฟ้าจะล้มลงไปนอนกับพื้น
"ช่วยพยุงน่านขึ้นไปข้างบนหน่อยนะคะ"
"ค่ะคุณหนู/ครับคุณหนู"
เราสามคนช่วยกันพยุงและประคองคนเมาที่ไม่ได้สติจนมาถึงชั้นสองของบ้านอย่างทุลักทุเล เธอรีบเปิดประตูห้องนอนของน่านฟ้าและช่วยพาตัวเขาไปนอนบนเตียง
"ขอบคุณนะคะ ทุกคนไปพักผ่อนเถอะค่ะเดี๋ยวฝันจัดการน่านเอง"
"คุณหนูไหวเหรอคะ"
"ไหวค่ะ"
"งั้นป้ากับลุงขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ถ้ามีอะไรให้ช่วยโทรไปเรียกได้นะคะ"
"ค่ะ ฝันแค่จะเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อให้น่านแค่นั้นเองน่านจะได้สบายตัว"
"คุณฝันดีกับคุณน่านขนาดนี้ทำไมคุณน่านถึงคอยตั้งแง่กับคุณฝันก็ไม่รู้ แถมยังไม่เคยเรียกคุณฝันว่าพี่อีก ป้าน่ะสงสารคุณฝันจังเลยค่ะ"
"ฝันเป็นแค่เด็กเก็บมาเลี้ยงนี่คะ ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆ ของน่าน ไม่แปลกหรอกค่ะที่น่านเค้าจะไม่เคยเห็นว่าฝันเป็นพี่ แต่ฝันก็ไม่โกรธน่านหรอกนะคะเพราะไม่ว่ายังไงน่านก็เป็นลูกชายของคุณพ่อคุณแม่ ซึ่งเป็นผู้มีพระคุณกับฝัน"
"คุณฝันเป็นคนดีนะคะ ป้าคิดว่าต่อไปคุณฝันจะต้องพบเจอแต่สิ่งดีๆ มีคนดีๆ เข้ามาในชีวิต"
"คุ่ ขอบคุณนะคะ"
หลังจากทุกคนออกไปแล้วเธอจึงเดินไปที่ห้องน้ำเตรียมผ้าชุบน้ำเพื่อนำมาเช็ดตัวให้กับน่านฟ้าที่นอนโวยวายอยู่บนเตียงพลิกตัวไปมาจนแทบจะตกเตียง เธอรอจนน่านฟ้าสงบลงเธอจึงลงมือแกะกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ดเพื่อที่จะนำผ้าชุบเช็ดตามตัวเพื่อที่เขาจะได้สบายตัว และในระหว่างที่เธอกำลังเช็ดตัวให้กับเขาจู่ๆ ตัวเธอก็ถูกมือของน่านฟ้าโอบกอดไว้และดึงลงไปจนตอนนี้เธอล้มทับอยู่บนตัวของน่านฟ้าทำให้ใบหน้าของเธอกับน่านฟ้าใกล้กันแค่เพียงคืบ ซึ่งมันเป็นครั้งแรกที่เธอกับเขาได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้ และเขาก็เอาแขนมาโอบกอดเธอเอาไว้แน่นขึ้นเรื่อยๆ
"น่าน ปล่อยพี่ นี่พี่นะ"
และในจังหวะนั้นเองเขาก็พลิกตัวจนเธอนอนอยู่ใต้ร่างของเขาโดยไม่ทันตั้งตัวและสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อจู่ๆ เขาก้มใบหน้าลงมาจูบเธออย่างรุนแรง มันทำให้เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เธอกับเขามีอะไรกัน ในเช้าวันต่อมาเมื่อเขาได้สติ
"ฮึก ฮึก ฮึก"
"แม่งจะร้องอะไรนักหนาวะ"
"ทำไมน่านทำแบบนี้ ฮือออ พี่เป็นพี่ของน่านนะ"
"ถ้าฉันคิดว่าเธอเป็นพี่ฉันจะทำมั้ยวะ เพราะเธอไม่ใช่พี่ไงฉันถึงกล้าทำ"
"ฮือ ฮือ ฮือ"
"เลิกร้องสักทีจะได้ไหมวะจะอะไรนักหนาก็แค่โดนเอา ถึงเธอไม่เสียให้ฉันสักวันเธอก็ต้องเสียให้กับคนอื่นอยู่ดี คิดซะว่าตอบแทนบุญคุณที่พ่อแม่ฉันเลี้ยงดูเธอมาตั้งหลายปี แค่มาเป็นที่ระบายอารมณ์ให้ฉันแค่นี้คงไม่มากเกินไปหรอกมั้ง อ้อ เมื่อคืนฉันไม่ได้ป้องกันด้วย เธอไปหาซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินซะ และเรื่องนี้ฉันหวังว่าจะไม่รู้ไปถึงหูของพ่อกับแม่ เข้าใจไหม"
"พี่คงไม่กล้าเอาเรื่องแบบนี้ไปบอกท่านหรอก พี่จะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะเมื่อคืนน่านอาจจะเมาจนไม่ได้สติ พี่หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุุดท้ายที่น่านจะทำแบบนี้"
"ไม่!!! "
"หมายความว่ายังไง"
"เมื่อไหร่ที่ฉันต้องการเธอก็ต้องทำ"
"ถ้าพี่ไม่ยอมล่ะ"
"เธอแน่ใจเหรอว่าเธอจะไม่ยอม อ่ะ ดูอะไรนี่ดิ" น่านฟ้าโยนมือถือของเขาลงมาตรงหน้าของเธอ เธอหยิบมันขึ้นมาดู ปรากฏว่ามันเป็นรูปที่เธอกำลังนอนหลับโดยที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย
"น่าน"
"ถ้าเธอไม่ยอมฉันก็จะปล่อยรูปเธอ"
"ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้ พี่ไม่คิดเลย"
"เลว..อืม ยอมรับ"
"ลบเดี๋ยวนี้เลยนะน่าน" พอเธอจะกดลบเขาก็ดึงมือถืออกไปทันที
"ออกไปจากห้องได้ละ หมดหน้าที่ของเธอแล้ว" น่านฟ้าฉุดแขนเธอให้ลุกขึ้นจากเตียงนอนก่อนจะหยิบชุดที่เขาเป็นคนถอดโยนใส่เธอ
"ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป"
ฉันใส่เสื้อผ้าไปร้องไห้ไปด้วยใจและกายที่เจ็บปวด ถ้าเธอรู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นแบบนี้เมื่อคืนเธอจะไม่ออกไปจากห้องเลย แต่มาคิดได้ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว อะไรที่เธอเสียไปแล้วก็ให้มันเสียไป แต่เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือเธอต้องไปร้านขายยาเพื่อซื้อยาที่เธอไม่คิดว่าในชีวิตนี้เธอต้องได้ใช้มัน
หลังจากวันนั้นน่านฟ้าก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายกับเธออีกเลยซึ่งมันเป็นสิ่งที่ดีเพราะเธอไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นอีก
- ผู้เขียน
