พาฝัน...
ตอนนี้เราทั้งคู่เดินอุ้มลูกกลับมาที่บ้านพักกันแล้วค่ะ ระหว่างทางที่เดินกลับเธอไม่รู้ว่าน่านฟ้าเขาเป็นอะไรดูเขาเงียบๆ ไปไม่ค่อยพูดกับเธอจะมีก็แค่คุยกับน้องน่านน้ำเท่านั้นเพราะเขาอุ้มแกอยู่ส่วนเธอก็อุ้มน้องน่านนทีที่ตอนนี้หลับคาไหล่เธอไปแล้ว พอมาถึงบ้านเธอก็พาน่านนทีไปนอนก่อนจะเดินออกมาหาน่านฟ้าเพื่อจะถามว่าเขาเป็นอะไร ก็เจอเขากำลังกล่อมลูกสาวตัวน้อยนอนหลับอยู่พอดี
"น้องน้ำหลับแล้วเหรอ"
"อืมม เดี๋ยวฉันอุ้มลูกขึ้นไปนอนก่อนนะ"
"อื้มมม แล้วเดี๋ยวลงมาคุยกันหน่อยนะ พี่มีเรื่องอยากจะถาม"
เขาแค่พยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อพาน้องน่านน้ำขึ้นไปนอน เธอนั่งรอเขาสักพักเขาก็ไม่ยอมลงสักที เธอเลยตัดสินใจขึ้นไปตามพอถึงหน้าห้องเธอก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปช้าๆ และเบาที่สุดเพราะกลัวว่าเด็กๆ จะตื่นและสิ่งที่เธอเห็นและไม่คิดว่าจะได้เห็นก็คือน่านน้ำนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ เด็กๆ ที่หลับไปแล้ว
"ฮึก
