หลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือน ภัตตาคารภายใต้ชื่อ ‘กินหมี่’ ก็เปิดกิจการต่อจากร้านเดิม และมันก็เป็นไปตามคาด ในแต่ละวันอาหารแทบไม่พอรองรับลูกค้า เพราะขายดีอย่างไม่น่าเชื่อ มีลูกค้ามากมายแวะเวียนเข้ามาชิมแล้วก็บอกต่อกันปากต่อปาก
และมันก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ จนสองสาวลืมวันลืมคืนไปเลย เพราะหักโหมอยู่ในครัวแทบไม่ได้หยุดพัก ทั้งคู่ต้องคอยสอนงานพ่อครัวแม่ครัวด้วย ให้พวกเขาเรียนรู้และจดจำรสชาติที่จินผิงสอน เพราะวันหน้าพวกเธอตั้งใจจะเปิดอีกหลายสาขา
สองสาวกลายเป็นที่รู้จักในวงสังคมมากขึ้น ที่สำคัญคือไม่ต้องเหนื่อยเหมือนแต่ก่อน เพราะมีพนักงานเพียงพอแล้ว ทุกวันนี้ทั้งคู่แค่รอนับเงินเท่านั้น รายได้เป็นกอบเป็นกำอย่างไม่น่าเชื่อ แม้แต่เจียวหมี่ยังร้องไห้ทุกวันเวลาเห็นรายรับ เธอไม่เคยนึกฝันถึงวันนี้เลย ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลายเป็นคนรวย
“ขอบคุณนะจินผิง ขอบคุณจริง ๆ” เธอร้องไห้เดินมากอดเพื่อนรักโดยไม่อายสายตาลูกน้อง
