หลังจากทุกอย่างเงียบนิ่ง คุณนายมู่ก็เอ่ยขึ้น
“มานั่งลงทานข้าวค่ะ วันนี้เป็นวันเกิดคุณแม่ ถ้าใครไม่ได้ตั้งใจมาร่วมอวยพรก็กลับไปเถอะ อ้อ! อีกอย่าง” เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปหาจินผิง ก่อนจะจูงมือให้ตามมา จากนั้นก็กดไหล่ให้นั่งลงตรงที่ของโจเยว่ ซึ่งตอนนี้เขายืนอยู่
“นี่ว่าที่สะใภ้ของฉัน เราจะไม่ยกให้ใครทั้งนั้น” บอกเสียงดังฟังชัด จนทุกคนนิ่งอึ้ง แม้กระทั่งจินผิง นึกไม่ถึงว่าคุณนายมู่จะประกาศต่อหน้าทุกคนแบบนี้ ทั้งที่ก่อนนั้นไม่แสดงท่าทีอะไรเลย
“ขอบคุณนะครับแม่” โจเยว่เดินมายืนประกบแม่ตัวเอง
“อย่าพูดมากฉันหิวแล้ว ไปหาเก้าอี้มานั่งเองแล้วกัน”
“ทานเลยครับ ถ้าเย็นแล้วจะไม่อร่อย” นายพลมู่พูดขึ้นบ้าง เขายื่นมือออกมารั้งเอาภรรยาลงนั่งข้างกัน “คุณทำดีมาก”
“ชิ! ฉันก็แค่รำคาญหรอก แย่งกันอยู่ได้” ยังคงปากแข็งทำเหมือนกับไม่ยอมรับเรื่องที่ตัวเองพูดไปเมื่อกี๊
“จ้า เชื่อก็ได้ว่าคุณแค่รำคาญ แต่คุณดูนั่นสิ ล
