“พริ้ง เพชรพริ้ง”
คราวนี้พ่อเลี้ยงมนัสเอ่ยตะโกนเสียงดังเรียกชื่อภรรยาสาวมากกว่าเดิมทำเอาคนตกอยู่ในภวังค์กลับสะดุ้ง ดึงสติมาไว้กับตัวเอง
“หา! อะไรนะคะพ่อเลี้ยง”
เพชรพริ้งละอายใจมากกว่าเดิมที่เผลอจ้องสำรวจใบหน้าคมเข้ม โดยเฉพาะหนวดเคราอ่อนประดับติดใบหน้าเขา นี่เธอชอบคนมีหนวดเคราตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“เป็นอะไร อยู่ดี ๆ ก็ใจเหม่อลอยคิดถึงคนอื่นอยู่ ตัวเองอยู่กับสามีตรงหน้าแล้วแท้ ๆ”
อย่าให้รู้ว่าเธอคิดถึงแดนดิน เด็กหนุ่มบ้านนอกคอกนานั้น ไม่อย่างนั้นเธอได้โดนคนเป็นสามีจัดหนักจัดเต็มจนเห็นฟ้าเหลืองกันเลยละ
“จะ ใจเหม่อลอยอะไรกัน ไอ้พ่อเลี้ยงบ้า โอ๊ย”
“ดื้อรั้นมากขนาดนี้ยังทำมาเป็นปากดีอีก”
ชายหนุ่มอดยิ้มกับความน่ารักของคุณหนูไฮโซตกอับ เขาช้อนอุ้มร่างบางที่ตัวเบาเหมือนขนนกขึ้นมานั่งบนเตียงยับยู่ยี่เหมือนเดิม
“เจ้าหนี้ดูแลลูกหนี้ดีแบบนี้หมดทุกคนเลยหรือเปล่า ถ้าหากว่ามีลูกหนี้สาวสวย สวยอก
