พ่ายรักเมียพ่อเลี้ยง

บทที่3 ว่าที่เมีย

“พ่อเลี้ยงมนัส!”

ใบหน้าหวานที่ซีดเผือดแล้วยิ่งซีดมากลงกว่าเดิมอีกเมื่อเห็นคนที่เธอไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดกลับยืนอยู่ตรงหน้า สายตาคู่หวานลอบสังเกตเห็นเสื้อผ้าของเขาคลับคล้ายกับว่าเหมือนเสื้อผ้าของชายแปลกหน้าคนนั้น คนที่พร่าความสาวของเธอ แต่เป็นไปไม่ได้ที่คนอย่างพ่อเลี้ยงมนัสจะเกลือกลั้วกับพวกธุรกิจอำนาจมืดพวกนั้น

“ตกเสน่ห์ความหล่อของฉันเหรอ เห็นเธอจ้องฉันเสียตั้งนาน” น้ำเสียงตะเบ็งคอกพร้อมสายตาจ้องเขม็งคนตัวเล็กราวจะกินเลือดกินเนื้อทำให้เธอคิดถูกว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายแปลกหน้าในคืนนั้นแน่นอน ไม่มีทาง

“เปล่าค่ะ พริ้งก็เลยตกใจที่เห็นพ่อเลี้ยงเข้ามาแต่เช้าตรู่แบบนี้ พริ้งขอตัวก่อนนะคะ”

เพชรพริ้งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตัวสูงที่มีดวงตาคมกริบราวกับดวงตาพญาเหยี่ยว

‘เธอเป็นอะไรยัยพริ้ง ก้าวขาออกสิ เวลานี้เธอไม่จำเป็นต้องกลัวเขา ก็แค่พ่อเลี้ยงบ้าอำนาจตัวเองก็เท่านั้น’

เพชรพริ้งบอกตัวเองก่อนตัดสินใจก้าวขาตัวเองวิ่งเข้าไปด้านในราวกับกระต่ายตัวน้อยวิ่งราชสีห์ที่จ้องจะตระครุบกินเหยื่อของตัวเองยังไงอย่างนั้น

“เอ่อ ผมต้องขอโทษยัยพริ้งแทนพ่อเลี้ยงด้วยนะครับที่เผลอทำตัวเสียมารยาทแบบนั้น พ่อเลี้ยงเชิญเข้ามาคุยด้านในดีกว่านะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอก แบบนี้ก็...น่ารักดีเหมือนกัน ฉันชอบ”

พ่อเลี้ยงมนัสชอบความท้าทาย ยิ่งเธอพยศดื้อรั้นมากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งมีแรงปราบพยศเธอมากเท่านั้น ริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้มอ่อนกับความลนลาน ทำตัวไม่ถูกของว่าที่เมีย ถูกใจเขาเสียจริง

เพชรพริ้งถูกพาขวัญ แม่ของเธอจัดการขัดผิว บำรุงน้ำหอมและเลือกแต่งตัวชุดเดรสที่คิดว่าสวยที่สุดให้แก่ลูกสาวคนเดียวสวมใส่ตามความต้องการของแม่ หญิงสาวไม่ได้สนใจเรื่องความสวยความงาม

เธอสนใจเรื่องราวร้อนแรงเมื่อคืนมากกว่า ถึงแม้ว่าจะจำไม่ได้ก็ตาม เธอมั่นใจว่าเมื่อคืนผู้ชายคนนั้นไม่ใช่พ่อเลี้ยงมนัส ว่าที่เจ้าบ่าวเอาแต่ใจ เผด็จการ

‘ทีนี้แหละได้ล้มงานแต่งแน่ ถ้าเราบอกความจริงไป บางทีไอ้พ่อเลี้ยงนั่นคงช็อค หน้าเหวอ วิ่งกลับบ้านตัวเองไปไม่ทันแน่นอน แบบนี้เราก็จะไม่ได้แต่งงานตามที่พ่อบีบบังคับเสียที ความโสดของเพชรพริ้งกำลังจะกลับมา’

“ลูกพริ้งดีใจมากที่จะได้แต่งงานกับพ่อเลี้ยงถึงขนาดยิ้มแย้มออกมามีความสุข แม่ดีใจกับลูกที่จะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับเขาเสียที”

พาขวัญเห็นสีหน้าเปื้อนยิ้มของลูกสาวคงคิดเรื่องอื่นไม่ได้ นอกจากเรื่องแต่งงาน คนเป็นแม่อยากให้มีผู้ชายดี ๆ เข้ามาดูแลลูกสาว คนเป็นแม่ถึงจะหมดห่วง

“ดะ ดีใจ? ดีใจที่จะได้แต่งงานกับพ่อเลี้ยงบ้านั่นน่ะเหรอคะคุณแม่ ทำไมคุณแม่คิดแบบนั้น พริ้งเกลียดขี้หน้าหนวดเคราของพ่อเลี้ยงหน้าโจรนั้นจะตายไป แค่คิดพริ้งก็ขยะแขยง ขนลุกไปหมด”

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะลูกพริ้ง ไม่น่ารักเอาเสียเลย พ่อเลี้ยงเขาเป็นคนดีมาก ขนาดเราไม่ใช่ญาติเขา เขาก็ยังออกเงินตัวเองมาช่วยกอบกู้ธุรกิจของพ่อเราจนดีขึ้น ถ้าไม่ได้พ่อเลี้ยงมาช่วย ป่านนี้บ้านหลังนี้คงถูกยึดไปหมดแล้ว ทางเดียวที่จะต้องตอบแทนบุญคุณก็คือลูกพริ้งต้องแต่งงานกับเขา”

“พริ้งไม่แต่ง พริ้งแต่งกับคนที่พริ้งเกลียดไม่ได้!”

เพชรพริ้งยืนยันคำกรานเด็ดเดี่ยวว่าไม่แต่งงานกับพ่อเลี้ยงหน้าโจร คนอย่างเธอคิดหาวิธีเอาแต่รอดได้อยู่แล้ว ถ้าหากรู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์เหมือนแต่ก่อน พ่อเลี้ยงมนัสจะยอมแต่งงานกับผู้หญิงมีตำหนิอย่างเธออีกหรือเปล่า

ร่างระหงก้าวเดินลงมาจากขั้นบันไดช้า ๆ รอยยิ้มแสนหวานกระชากใจคนแถวนี้ พ่อเลี้ยงมนัสตกตะลึงอ้าปากค้างกับความสวยสง่างามราวกับเจ้าหญิง

เพชรพริ้งก็คือเพชรพริ้งที่เหมาะแก่การที่เขาต้องปกป้องเพชรส่องประกายเอาไว้ เธอคือเพชรในใจเขามาตลอดที่เจอหน้ากันเมื่อหนึ่งปีก่อน ไม่ว่าเธอจะแต่งตัวสวยยังไงก็สวยในใจของเขาเสมอมา

“ลูกพริ้งลงมาพอดี พ่อว่าจะให้คนไปตามลูกลงมาคุยเรื่องงานแต่งงานกับพ่อเลี้ยงมนัส”

มาร์คัสเอ่ยกับลูกสาว คนเป็นพ่อดูสายตาหวานเชื่อมหยดย้อยของพ่อเลี้ยงมนัสที่มองเพชรพริ้งออกว่าพ่อเลี้ยงมนัสรักลูกสาวเขาจริง

“เรื่องการแต่งงาน? ก็ไหนพ่อบอกว่าวันนี้เขาแค่จะมาสู่ขอไม่ใช่หรือคะ”

ลูกสาวทำหน้างงงวย ไม่เห็นเข้าใจกับอาการเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาทุกวินาทีของพ่อมาร์คัส

“เอ่อ คือว่าพ่อขอยืมเงินพ่อเลี้ยงมนัสอีกห้าล้านเพื่อลงทุนทำธุรกิจใหม่นะ”

มาร์คัสกระซิบบอกความจริงแก่ลูกและเมีย แต่เขาต้องยอมมอบอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการเซ็นสัญญาการกู้เงินตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงมนัส

“ว่าไงนะคะคุณพ่อ/ว่ายังไงนะคะคุณ!” เพชรพริ้งแอบโกรธพ่อตัวเองที่ไม่รู้จักพอ คนที่เดือนร้อนมากสุดคือตัวเธอเอง

“พ่อคิดว่าไหน ๆ พ่อเลี้ยงมนัสก็จะกลายเป็นลูกเขยของพ่อแล้วก็น่าจะให้ได้ แต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่งที่อยากให้ลูกช่วย”

“เงื่อนไขอะไรกัน พริ้งไม่เอาด้วย และที่พริ้งยอมมาก็ไม่ใช่จะยอมแต่งงานกับเขา ที่พริ้งมาหาเขาก็เพราะต้องการบอกความจริงบางอย่าง แน่นอนว่าถ้าเขารู้ความจริง เขาอาจจะไม่ได้แต่งงานกับพริ้งก็ได้!”

กระต่ายน้อยใจดีสู้ราชสีห์ใหญ่นิ่งสุขุม เยือกยะเย็น ใบหน้าหนวดเคราแถมสายตาเกรี้ยวกราดช่างน่ากลัว ใครจะเป็นเมียเขาคงได้มีอายุสั้นแน่ เธอจะต้องไม่เป็นหนึ่งในนั้น

“ความจริง ความจริงอะไร” เสือยิ้มยากอย่างพ่อเลี้ยงมนัสเอ่ยออกมาเพียงคำสั้นๆ

“ก็ความจริงที่พริ้งไม่ใช่ผู้หญิงสาวบริสุทธิ์อย่างที่พ่อเลี้ยงคิดนะสิ”

“ยัยพริ้ง ลูกพูดอะไรออกมา ลูกพริ้งจะต้องแต่งงานกับพ่อเลี้ยงมนัสอย่างไม่มีข้อแม้ใด ๆ ทั้งสิ้น ลูกจะต้องแต่งงานกับเขาเพื่อใช้หนี้ครอบครัวของเรา”

มาร์คัสหลุดปากพูดความจริงแก่คนเป็นลูกสาวรับรู้ เพียงเท่านั้นคุณหนูไฮโซตกอับรีบคัดค้านทันที

“ยังไงพริ้งก็ไม่มีวันแต่งงานกับพ่อเลี้ยงหน้าโจร เพราะพริ้งได้ผู้ชายคนนั้นเป็นสามีคนแรกของพริ้งแล้ว”

เพชรพริ้งถือไพ่ตายงัดข้อออกมาใช้ แบบนี้พ่อเลี้ยงมนัสคงช็อคที่ว่าที่เจ้าสาวไปเป็นของคนอื่นตัดหน้าเขาก่อน ทว่า...

“สามีคนแรกของเธอในค่ำคืนเร่าร้อนคือฉันยังไงล่ะ!”

พ่อเลี้ยงมนัสยกยิ้มมุมปาก เขารู้ทันแผนการของว่าที่เมียตัวแสบว่ากำลังคิดหาทางไม่ให้แต่งงานกับตน คิดผิดเสียแล้วสาวน้อยที่ก้าวเข้ามาเล่นกับไฟ

“.....”

คนช็อคหนักสุดคือเพชรพริ้ง ผู้ชายแปลกหน้าที่พร่าความสาวบริสุทธิ์ของเธอไปกลับเป็นพ่อเลี้ยงมนัส แผนที่ต้องการให้เขาหน้าเหวอเพราะรู้ความจริงสุดช็อคก็ล้มเหลวพังไม่เป็นท่า

“หมายความว่ายังไงกันคะพ่อเลี้ยง ยัยพริ้ง ค่ำคืนเร่าร้อน หมายความว่าลูกพริ้งกับพ่อเลี้ยงมีอะไรกันแล้วก่อนคืนวันแต่งงานอย่างนั้นเหรอ” จากความช็อคเสี้ยววินาทีแปรเปลี่ยนความดีใจที่ลูกสาวไม่ได้ขึ้นคานทองตลอดชีวิตแล้ว

“จริงเหรอยัยพริ้ง”

คนเป็นพ่อไม่ใช่หัวสมัยโบราณที่จะต้องมีอะไรกันในคืนวันแต่งงาน กลับกันดีใจด้วยซ้ำ ลูกสาวร้อนแรงตามเชื้อพ่อตอนสมัยหนุ่ม ๆ ไม่มีผิดเพี้ยน

“พริ้ง พริ้งไม่รู้ เมื่อคืนพริ้งจำอะไรไม่ได้”

เพชรพริ้งอับอายต่อหน้าพ่อแม่ ร่างระหงกำลังจะก้าวขาออกจากห้องรับรอง ทว่าเจ็บแปลบตรงน้องสาวทำให้เซถลาจะล้มลง

“โอ๊ย เจ็บ”

“เพชรพริ้ง”

อ้อมแขนแกร่งคว้าเอวบางของว่าที่เมียรวบตัวเข้ามาไว้อยู่ภายในอ้อมอกอันอบอุ่น ใจของเธอเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะเมื่อใบหน้าเข้มคมสันใกล้ชิดใบหน้าหวานมากเกินไป

“มะ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ว่าที่เมียของฉัน”

“พริ้งไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ กรุณาปล่อยตัวฉันลงได้แล้วค่ะพ่อเลี้ยง”

ใบหน้าหวานแก้มแดงระเรื่อ เธออับอายตัวเองต่อหน้าคนเป็นพ่อคนเป็นแม่ที่เห็นภาพลูกสาวเข้าใกล้ชิดว่าที่เจ้าบ่าวแนบแน่นชิดเนื้อต่อเนื้อกันอย่างนี้

“จะให้ฉันปล่อยตัวเธอลงได้ยังไง ฉันจะเป็นคนใจร้ายในสายตาของพ่อแม่เธอว่าทำให้ลูกสาวพวกเขาต้องบาดเจ็บเพราะการกระทำของฉันในค่ำคืนนั้น ก็อย่างว่าแหละ ก็ว่าที่เมียฉันสวย น่ารัก ผู้ชายคนไหนจะอดใจไหว”

นี่น่ะเหรอคำพูดของพ่อเลี้ยงหน้าโจร คนที่ไม่เคยแยแสผู้หญิงหรือทำดีกับผู้หญิงคนไหนอีก หลังจากสูญเสียเมียเก่าเมื่อห้าปีก่อน

“พ่อเลี้ยง อย่าเข้ามาใกล้หน้าพริ้ง”