ภายในรถเงียบเกินไปสำหรับสองคนที่เพิ่งผ่านฝนและความรู้สึกอันซับซ้อนร่วมกัน
ลี่เหม่ยนั่งนิ่งบนเบาะหลัง ผมเธอยังเปียก แผ่นหลังพิงเบาะด้วยท่าทางที่เหมือนจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว แต่สายตาเธอกลับจ้องนิ่งที่หยดน้ำที่หยดจากชายกระโปรงลงพื้นพรมรถหรู ราวกับพยายามจมกับมันแทนที่จะสบตาใคร
“อย่าหนีฉันแบบนั้นอีก” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น พลางยื่นผ้าขนหนูให้
มือเรียวเล็กรับผ้ามา ซับหน้าเบาๆโดยไม่พูดอะไร
ต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
รถคันหรูจอดที่หน้าเพนต์เฮ้าส์ ลี่เหม่ยเปิดประตูลงอย่างเงียบๆ เหมือนเธอกำลังเดินออกจากฉากอะไรบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ
ดวงตาคมมองตามหลังเธอที่เดินตรงไปยังห้องเล็กของเธอ ป้ายหน้าห้องที่เขียนว่า “ห้องเด็กปีสาม ลุงมาเฟียห้ามเข้า” ยังแขวนอยู่ที่เดิม
คนตัวเล็กตรงปรี่เข้าไปอาบน้ำราวกับจะชำระล้างความรู้สึก
"..." เธอเดินไปหาตู้กระจกที่วางเต่าตัวน้อยไว้
“เสิ่นเสิ่น...วันนี้ฝนตกหนักเลยใช่ไหม” ร่า
