ร้านอาหารสไตล์จีนร่วมสมัย “เฮ่าซิน”
เสียงประตูไม้บานเลื่อนเปิดออกอย่างนุ่มนวล กลิ่นหอมของซุปสมุนไพรต้มเคี่ยวลอยตลบต้อนรับ พร้อมแสงไฟโทนอุ่นจากโคมกระดาษจีนที่ห้อยอยู่เหนือหัว
เสิ่นจวิ้นเดินนำเข้ามาอย่างเงียบๆ ใบหน้าเรียบเฉยราวกับทหารในพิธีสวนสนาม เขาไม่ต้องชี้โต๊ะ พนักงานก็พาเดินตรงไปที่มุมในสุดของร้าน ซึ่งเป็นโต๊ะกลมติดผนังไม้ฉลุรูปเมฆมงคลแยกจากลูกค้าคนอื่นด้วยฉากไม้โปร่ง เสียงคนรอบข้างเบาลงทันทีที่เขาปรากฏตัว
ลี่เหม่ยนั่งลงฝั่งตรงข้าม มองไปรอบร้านอย่างระแวดระวัง โต๊ะตัวนี้...มันเหมือนถูกจัดไว้เพื่อใครบางคน
“ที่นี่...คุณเคยพาใครมาไหม?” เธอถามเสียงเบา
คำถามนั้นดูธรรมดา แต่แฝงความไม่ไว้ใจบางอย่าง ความรู้สึกแปลกๆที่ก่อตัวขึ้นในใจเธอ
เสิ่นจวิ้นเงยหน้าขึ้น ดวงตาคมนิ่งสบตาเธอ
“ไม่เคยมีใครได้นั่งตรงนี้” เขาตอบเสียงเรียบ “นอกจากเธอ”
คำพูดนั้นเรียบมาก เรียบจนไม่มีอะไรให้จับผิด แต่กลับกระแท
