ต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
เสียงนาฬิกาบอกเวลาสายไปนาทีที่ 47 ไม่ดังแม้แต่นิดเดียวหรือถ้าจะพูดให้ตรงกว่านั้น มันถูกปิดด้วยฝ่ามือของเจ้าของเตียงอย่างไม่รู้ตัวตอนเธอกึ่งละเมอเมื่อคืน
“อ๊าาาาาาาา!” เสียงกรีดร้องแทบจะเจาะทะลุผนังห้องนอนชั้นบนสุดของต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
ร่างบางของลี่เหม่ย พุ่งพรวดจากที่นอน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดวงตากลมเบิกกว้างคล้ายเพิ่งเจอเหตุการณ์ระดับภัยพิบัติทางอารมณ์
"ไม่! ไม่! ไม่! วันนี้ฉันต้องถือป้าย!" เธอกระโจนเข้าตู้เสื้อผ้า ถลาตัวคว้าชุดนักศึกษา แขนหนึ่งกำเสื้อ อีกข้างคว้ากระโปรงแบบไม่สนว่าจะเข้าชุดกันไหม กระดุมเบี้ยวผ้าพันคอคนละสี รองเท้าข้างหนึ่งยังไม่หาเจอ
ประตูห้องน้ำเปิดออกอย่างเรียบเฉย
เสิ่นจวิ้น ปรากฏตัวพร้อมผ้าเช็ดผมพาดคอ ราวกับว่าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ตัวเปียกเล็กน้อย กลิ่นสบู่หอมสะอาดตัดกับสีหน้าเย็นชาของเจ้าของร่างสูง
ดวงตาคมหรี่มองคนที่วิ่งวุ่นเหมือนเพิ่งโดนปลุกจากไฟ
