ต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
วันอาทิตย์ควรเป็นวันที่ผู้หญิงคนหนึ่งได้ตื่นสาย นอนกลิ้งอยู่บนโซฟา กินซีเรียลแล้วดูซีรีส์เกาหลีสักเรื่อง แต่สำหรับลี่เหม่ย มันไม่มีอะไรเข้าใกล้คำว่าพักผ่อนเลย
ร่างเล็กนอนเหยียดตัวขวางโซฟา ผ้าห่มลายเต่า โดนถีบมากองข้างตัว โทรศัพท์วางคว่ำบนอก มือขวาถือมันฝรั่งทอด มือซ้ายกำลังเลื่อนรีโมทหาอะไรไม่ต้องใช้สมองดู
ก่อนที่ความสุขจะยืดขาได้สุดทาง เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากฝั่งห้องทำงาน
"วันนี้ไปกับฉัน"
เสียงทุ้มต่ำไม่มีอารมณ์ของมาเฟียหนุ่มดังขึ้นกลางบรรยากาศขี้เกียจนั้น ร่างสูงยืนพิงประตูห้องนั่งเล่น สูทสีเข้มเรียบตัดกับความโกลาหลบนโซฟา ราวกับความเงียบจากขุมนรกมาเยือนกลางห้องพักนักศึกษาหญิงปีสาม
“อะไรนะคะ?” ลี่เหม่ยเงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแรง
“แต่งตัว” เสียงเข้มพูดขึ้น เดินเข้าไปหยิบสูทผู้หญิงสีครีมตัดเข้ารูปมาวางบนพนักโซฟาข้างเธอ “ใส่ซะ ฉันไม่ปล่อยให้เมียอยู่บ้านคนเดียว
