เช้าในวันหยุดอันควรสงบสุข กลับเต็มไปด้วยแรงปะทะทางสายตา ณ ต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
ลี่เหม่ยปรากฏตัวจากห้องนอนพร้อมกลิ่นแป้งฝุ่นบางๆ และเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อน เธอสวมเดรสสายเดี่ยวคาดคอ ผ้าซาตินเนื้อดีสีครีมอมทอง ความยาวแค่เหนือเข่าเล็กน้อย พอให้ขยับตัวได้คล่องในคาเฟ่ ไม่ได้โป๊ แต่ก็แน่นอนว่า...ไม่ผ่านมาตรฐานมหาเงียบอย่างคุณเสิ่น
เสิ่นจวิ้นเงยหน้าจากเอกสารในมือเพียงเล็กน้อย แว่นทรงเรียบสะท้อนแสงเช้าเข้าตาเขานิดหน่อย ก่อนที่สายตานิ่งสนิท เลื่อนจากไหล่ของเธอลงไปถึงข้อเท้า
สามวินาทีแห่งความเงียบที่ลี่เหม่ยรู้สึกได้เหมือนโดนยิงด้วยเรดาร์จับผิด ตามด้วยคำตัดสินที่ไม่ต้องมีคำบรรยายเพิ่ม
“ถ้าไม่เปลี่ยนชุด...ก็ไม่ต้องไป” เสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่งเสียจนเหมือนกำลังอ่านประกาศห้ามสูบบุหรี่ในเขตปลอดควัน
ใบหน้าหมวยชะงัก หมุนตัวมองตัวเองในกระจกตรงโถง พึมพำเหมือนจะเช็กว่าชุดหลุดหรืออะไรยังไง
ทว่ากลับไม่
