ครืดดดครืดดด
เสียงแจ้งเตือนมือถือดังขึ้นในห้องนอน หน้าจอสว่างแสดงชื่อคนที่เธอไม่เคยตั้งชื่อเล่นให้ 'คุณเสิ่นจวิ้น'
“คืนนี้อย่าออกไปไหน อยู่บ้าน”
น้ำเสียงในข้อความนั้นแทบจะได้ยินชัด แม้ไม่มีเสียงจริงจัง สั้น เรียบและแน่นอนเป็นสไตล์ของเขา
ลี่เหม่ยมองจออยู่เกือบครึ่งนาที ก่อนจะกดล็อกหน้าจอโดยไม่พิมพ์อะไรกลับ พลางหันไปคว้าชุดเดรสสีดำสนิทที่แขวนไว้มุมตู้...
คือชุดที่ซื้อกับเฉินยูเมื่อสัปดาห์ก่อน ชุดที่เธอแกล้งลองตอนนั้นแล้วพูดติดตลก “ถ้าใส่ชุดนี้ไป ผัวในนามน่าจะอกแตกตาย”
แต่ตอนนี้เธอกำลังใส่มัน...จริงๆ
ชุดเดรสเปิดหลัง ผ่าข้างนิดๆพอให้ขยับเต้นได้สะดวก แต่งหน้าโทนเข้ม ดวงตาคมชัดแบบไม่ใช่ลี่เหม่ยสายใสประจำคณะอีกต่อไป
หลังจากแต่งตัวเสร็จ เธอหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง อ่านข้อความของเขาอีกรอบ
“ไม่ใช่พ่อซะหน่อย จะหวงอะไรนักหนา”
เธอไม่ได้โกรธ ไม่ได้อยากประชดจริงจัง แค่รู้สึกว่า...อยากได้อิสระสั
