มหาวิทยาลัย MBU
วันธรรมดาที่ควรจะเริ่มต้นด้วยความง่วงปกติกลับถูกปั่นป่วนด้วย ‘ออร่าลุงมาเฟีย’ ที่ไม่รู้มาจากไหน
ลี่เหม่ยเดินเข้าเขตมหาวิทยาลัยในชุดนักศึกษาผูกริบบิ้นสีครีม ผมรวบครึ่งศีรษะอย่างลวกๆแบบคนที่ไม่ได้ตั้งใจให้ใครจับตามอง สาวหน้าหมวยก้มหน้าก้มตาเช็กไลน์กลุ่มเพื่อน กลัวโดนทวงงานกลุ่มที่ลืมทำมากกว่ากลัวเจ้านาย
ทว่าก่อนจะถึงบันไดอาคาร ดวงตากลมเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง...สูทดำสนิท หุ่นสูง แว่นดำ และ...ยืนหลังต้นไม้
คิ้วเรียวกระตุก ริมฝีปากอิ่มบ่นอุบอิบกับตัวเอง
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน” ใบหน้าเนียนใสหันขวับ ย้อนกลับไปยืนจ้องตรงๆ คนที่พยายามแอบเหมือนไม่แอบเลย
“คุณเสิ่น...นี่คุณคิดว่าตัวเองเป็นสายลับเหรอคะ?”
“ผ่านมาเฉยๆ” มือหนาถอดแว่นลงช้าๆ สายตานิ่งไม่หลบหลีก
“ผ่านมาเฉยๆ แล้วไปยืนหลบอยู่หลังต้นไม้?”
เขาไม่ตอบ กลับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูราวกับวัดเวลาในการเถียงกับภรรยาว่าคุ้มค่าหรือ
