ต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
ประตูห้องเล็กสีขาวที่ติดป้าย “ห้องเด็กปีสาม ลุงมาเฟียห้ามเข้า” ยังตั้งตระหง่านตรงหน้าราวกับด่านศีลธรรมกลางเพนต์เฮ้าส์หรู เสิ่นจวิ้นยืนเงียบอยู่นาน ดวงตาคมกริบอ่านตัวหนังสือบนป้ายอย่างคนที่ไม่เคยคิดว่าป้ายแผ่นเล็กจะทำให้ลังเลได้มากขนาดนี้
ในมือเขามีกล่องข้าวและขวดน้ำเก๊กฮวยเย็นเฉียบไม่ใช่ช่อดอกไม้ และไม้ใช่แค่อาหารเย็นธรรมดาที่ซื้อระหว่างทางกลับมา
แต่มันคือความพยายามของคนที่ไม่ถนัดเรื่อง “ง้อ”
ก๊อกก๊อก!!
คนตัวสูงยืนเคาะประตูสองครั้ง แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ พลางเอื้อมมือบิดลูกบิดช้าๆ ประตูไม่ได้ล็อก
แสงไฟในห้องสลัวลงกว่าปกติ ลี่เหม่ยนอนตะแคงหันหลังให้ ร่างสูงเดินเข้าไปเงียบๆ วางของลงข้างเตียง
“...อย่าป่วยซ้ำซ้อน ฉันไม่ว่างพาไปโรงพยาบาลทุกวัน” พูดเสียงต่ำแบบที่คิดว่านุ่มที่สุดเท่าที่ทำได้
คนที่นอนอยู่พลิกตัวกลับมา ผมยาวระต้นคอชื้นนิดๆเพราะพิธไข้ ใบหน้าหมวยแดงระเรื่อ
