ต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
เสียงประตูระบบล็อกอัตโนมัติของเพนต์เฮ้าส์หรูดังขึ้น ตามด้วยร่างสูงสง่าของชายในชุดสูทเข้ารูปสีเข้มที่เพิ่งกลับจากสนามบินเร็วเกินกว่าที่ใครจะคาด
เสิ่นจวิ้นก้าวเข้ามาในบ้านที่เงียบกว่าปกติ ไม่มีเสียงของลี่เหม่ยบ่น ไม่มีกลิ่นอาหาร ไม่มีแม้แต่เสียงทีวีที่เปิดทิ้งไว้เหมือนเคย
เขาถอดสูทพาดแขน โยนกระเป๋าเอกสารไว้บนโซฟาโดยไม่แม้แต่จะมอง ท่ามกลางความเงียบผิดปกติ
“ลี่เหม่ย” เขาเรียกเสียงต่ำในจังหวะเดินไปยังโถงกลาง แต่ไร้เสียงตอบกลับ
ดวงตาคมเหลือบเห็นแสงไฟลอดออกมาจากห้องนอนเล็กด้านใน...ห้องที่มีป้ายติดประตูเขียนด้วยลายมือของใครบางคน “ห้องเด็กปีสาม ลุงมาเฟียห้ามเข้า”
เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ก่อนจะบิดลูกบิดเบาๆ ประตูเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นร่างบางนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมยาวเปียกบางส่วนยังพันอยู่ตรงต้นคอ ใบหน้าแดงระเรื่อ ริมฝีปากแห้ง ผิวซีดจนน่าใจหาย
บนโต๊ะข้างหัวเตียง มีเพียงขวดน้ำด
