หลายวันต่อมา...
คฤหาสน์ตระกูลเสิ่น ณ ห้องอาหารใหญ่
บรรยากาศในห้องอาหารใหญ่โอ่โถง สงบจนน่าประหม่า แชนเดอเลียร์กลางเพดานส่องแสงนวลอบอวลเหนือโต๊ะไม้โอ๊คยาว เสียงช้อนส้อมกระทบจานพอร์ซเลนดังกริบๆ เป็นจังหวะที่ฟังดูชัดเกินไปในห้องที่ไม่มีเสียงพูด
ลี่เหม่ยนั่งอยู่ข้างเสิ่นจวิ้นตรงข้ามคือคุณนายเสิ่นแม่ของเขา ผู้ที่เอ่ยปากเชิญด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่ฟังไม่ต่างจากคำสั่งทางการเมือง
เสิ่นจวิ้นนั่งนิ่ง สีหน้าเรียบเฉย ไม่มีร่องรอยของความกระตือรือร้นหรือแม้แต่ท่าทีว่าจะอยากอยู่ตรงนี้
เขาแค่ พาเธอมาตามคำขอแต่มันชัดเจนในสายตาเธอว่าเขาไม่ได้เต็มใจนัก
มือเรียวเล็กจับช้อนเบาๆเหงื่อเริ่มซึมที่ฝ่ามือ แม้แอร์ในห้องจะเย็นกำลังดี เธออยู่ในชุดเดรสเรียบ หวานแต่ไม่อวดมารยาทไม่มีที่ติ แต่แววตาเธอบอกว่าหัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ
คุณนายเสิ่นยกแก้วชาเบาๆมองเธอด้วยสายตาที่ยากจะอ่าน แค่ประเมินอย่างผู้หญิงคนหนึ่งมอง
