ตึกเสิ่นกรุ๊ป
ภายในห้องทำงานของเสิ่นจวิ้นเวลานี้ ทุกอย่างเหมือนจะเป็นปกติอย่างที่ควรจะเป็นเหมือนทุกวัน แต่หากสังเกตดีๆ บรรยากาศมันกลับเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน โดยเฉพาะใบหน้าของคนที่ถูกบังคับให้มาด้วยกันตอนนี้ เข้าขั้นบูดบึ้งเล็กน้อยจนสังเกตได้ สุดท้ายพอมันอึดอัดจนไม่ไหวจริงๆ ปากเรียวเล็กก็เริ่มโอดครวญออกไป
“คุณเสิ่น ให้เหม่ยออกไปเดินเล่นหน่อยได้ไหมคะ หน้าห้องนี่ก็ได้”
คนถูกร้องขอช้อนตาขึ้นมองเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูกอะไรต่อ นอกจากก้มหน้าทำงานของตัวเองไป นั่นมันเรียกให้คนตัวเล็กยิ่งออกอาการงอแงมากขึ้นไปอีก แต่นั่นมันกลับเรียกรอยยิ้มของคนตัวโตได้เสียอย่างนั้น
“เบื่อเหรอ มานี่สิ”
เพราะคิดว่าอีกคนคงจะให้เธอทำงานอะไรสักอย่างเพื่อแก้เบื่อ ลี่เหม่ยจึงยอมเดินไปหาเจ้าตัวง่ายๆ กว่าจะรู้ว่าคิดผิดเข้าให้แล้วก็ตอนที่เอวเล็กๆ ถูกรวบพร้อมกับดึงตัวเธอไปนั่งตักเนี่ยละ
“จะทำอะไรคะ?”
“ก็เธอบอกว่าเบื่อไม่ใช่
