ตึกเสิ่นกรุ๊ป
แสงจากหน้าจอโทรศัพท์สว่างสะท้อนดวงตาคมเข้มที่ไม่เคยปล่อยให้อะไรเล็ดลอดสายตา
เสิ่นจวิ้นนั่งพิงเก้าอี้หนังตัวใหญ่ ทอดสายตาลงบนแชทข้อความที่ค้างอยู่ในแอปไม่มีไอคอนอ่านข้อความ ไม่มีสติกเกอร์แหย่ ไม่มีข้อความบ่นหิว หรือแม้แต่สัญลักษณ์อะไรก็ตามที่บ่งบอกว่า
มือหนาเลื่อนย้อนอ่านข้อความที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะตัวอักษร
"คุณลุงเสิ่นคะ วันนี้ฉันจะกินหมูกระทะ!"
"ถ้าคืนนี้ฝนตก ฉันจะย้ายไปนอนห้องคุณเลยนะ เต่าเสิ่นเสิ่นจะไม่ทนแล้ว"
ทั้งหมดนั่น...หยุดไปหลายวันแล้ว
ก๊อกก๊อกๆ
หานเฟยเคาะประตูเบาๆ เดินเข้ามาพร้อมรายงานประชุมเช้า แต่เจ้านายกลับพูดขัดแบบไม่มองหน้า
“ช่วยเช็กตารางเรียนของลี่เหม่ยหน่อย”
หานเฟยชะงัก ไม่ถามซ้ำเพราะรู้ว่าเวลาที่เสิ่นจวิ้นพูดเรียบๆแบบนี้คือช่วงที่อันตรายที่สุด
เสิ่นจวิ้นวางมือถือไว้บนโต๊ะ ก่อนเหยียดหลังเต็มที่ สายตาเย็นลงแต่ไม่ว่างเปล่า ตรงกันข้ามมันเต็มไปด
