ต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
เช้าวันจันทร์มาถึงเร็วกว่าที่ลี่เหม่ยอยากจะยอมรับ คนตัวเล็กยืนอยู่หน้ากระจก ใช้คอนซีลเลอร์กลบจุดสีแดงจางๆที่ยังเหลืออยู่ตามลำคอ ไหล่และเนินอกอย่างระวัง บ่นพึมพำในใจแทบตลอดเวลา
“คนอะไร... มือหนักชะมัด!”
นิ้วเรียวบรรจงเกลี่ยแป้งพัฟชั้นสุดท้ายก่อนจะปล่อยผมลงมาปิดช่วงต้นคอไว้อีกชั้น เธอส่องกระจกซ้ำแล้วซ้ำอีก จนแน่ใจว่าไม่มีอะไรฟ้องเธออีก
ลี่เหม่ยในชุดนักศึกษาตัวเดิม กระโปรงพลีตเหนือเข่าเล็กน้อยเหมือนทุกวัน
ขณะที่เธอเดินลงจากชั้นบน ร่างสูงที่ในตอนนี้มีสถานะเป็นสามีในนาม นั่งจิบกาแฟอยู่ตรงโต๊ะอาหารเงยหน้าขึ้นมองแค่แวบเดียว ก่อนจะนิ่งไป
สายตาของเขากวาดผ่านเธอจากหัวจรดเท้า ในแบบที่เธอรู้สึกได้ทันที ไม่ใช่สายตาลุงมาเฟียที่ปกติเอาแต่ทำหน้านิ่งเหมือนรูปปั้น แต่เป็นสายตาของผู้ชายคนหนึ่ง
"...จะไปเรียน?" เขาถามเรียบๆ แต่สายตายังไม่ละไปจากเธอ
“ค่ะ” ลี่เหม่ยตอบสั้นๆ ขณะหยิบกระเ
