ติ๊ง!
เสียงลิฟต์ที่ล็อบบี้ของต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์ดังเบาๆในเวลาเกือบสิบโมงเช้า
ลี่เหม่ยใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงยีนธรรมดา หมวกแก๊ปปิดครึ่งหน้า สะพายกระเป๋าผ้าใบเล็กไว้ข้างตัว มือถือถูกตั้งเป็นโหมดเงียบ เดินก้มหน้าผ่านเคาน์เตอร์ล็อบบี้ด้วยท่าทางธรรมดาที่พยายามให้ธรรมดาสุดๆ
ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีคนติดตามเพราะเธอไม่ได้บอกใคร
'ก็แค่กลับบ้านแม่เอง ไม่ได้หนีไปต่างประเทศ...ซะหน่อย' เธอบ่นในใจ ขณะที่เดินออกจากประตูหมุน
รถแท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดรออยู่หน้าตึก
เธอเปิดประตูขึ้นรถไปโดยไม่มีความลังเล
.
.
.
ภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของอาคารเสิ่นกรุ๊ป
แสงแดดอ่อนสะท้อนผ่านกระจกบานสูง ทอดเงาทับร่างชายหนุ่มที่นั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะทำงานหรู ใบหน้าคมก้มมองเอกสารในมือ ทว่าดวงตาไม่ได้ไล่อ่านจริงจังเท่าที่ควร
ประตูห้องเปิดขึ้นอย่างเร่งรีบ
“นายครับ...!” จางเหวยเดินเข้ามา สีหน้าร้อนรนผิดปกติ
เสิ่นจวิ้นเงย
