แสงแดดอ่อนจากริมหน้าต่างกระจกสูงจรดเพดานร่วงลงมาบนพรมเนื้อนุ่มสีครีมในห้องนอนขนาดใหญ่ พร้อมเสียงนาฬิกาดิจิทัลที่ส่งเสียงเบาๆราวกับไม่กล้ารบกวนใครในบ้านหลังนี้
ลี่เหม่ยลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนนุ่ม ร่างบางในชุดนอนลายเรียบ ผมยาวปล่อยยุ่งเหยิงจากหมอน เดินไปที่กระจกบานใหญ่ สะท้อนภาพหญิงสาวใบหน้าเรียวที่ดูสงบแต่ซ่อนแรงต่อต้านบางอย่างไว้ลึกๆ
เสียงแจ้งเตือนจากระบบล็อกอัตโนมัติดังขึ้นเบาๆจากแผงคอนโทรลหน้าห้อง
“ระบบเปิดการเข้าถึงชั้นล็อบบี้...ผู้มาตามนัด : จางเหวย”
เธอถอนหายใจจะไม่ให้เริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยกาแฟเงียบๆซักวันเลยใช่ไหม?
ห้องนั่งเล่นของต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์กว้างใหญ่ สไตล์โมเดิร์นผสมน้ำตาลเทาเข้ม ทุกอย่างดูเงียบขรึมเกินกว่าที่ควรจะเป็นบ้านสำหรับผู้หญิงวัยยี่สิบต้นๆ
จางเหวยในชุดสูทสีเข้มยืนรออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าเรียบเฉยตามแบบฉบับบอดี้การ์ดที่ถูกฝึกมาอย่างดี
“คุณลี่เหม่ยครับ
