เช้าวันถัดมา...
แสงแดดอ่อนๆ สาดลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องที่ยังมีกลิ่นอุ่นของกันและกันหลงเหลือ
ลี่เหม่ยนั่งห่มผ้าอยู่บนเตียงมือเรียวกำชายผ้าห่มไว้แน่น เงยหน้าขึ้น มองร่างสูงที่กำลังจัดสูทอยู่หน้ากระจก ก่อนเอ่ยเบาๆ
“ฉัน...จะกลับบ้านไปกินข้าวกับแม่คืนนี้” เสียงนั้นเบากว่าปกติเหมือนต้องใช้แรงดึงมันออกมาจากใจ
คนตัวโตชะงักไปเล็กน้อย ขยับมือที่กำลังติดกระดุมเสื้อช้าๆโดยไม่หันมาแต่เสียงตอบกลับชัดเจนและแน่นเหมือนเดิม
“ไม่ให้ไป”
คำสั้นๆที่เหมือนตัดบท ไม่เปิดทางให้พูดอะไรต่อ
เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาจะไม่ยอมง่ายๆ แค่ลุกจากเตียง เดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วพูดเหมือนคุยกับตัวเอง
“ก็แค่ไปกินข้าว...แค่ไม่กี่ชั่วโมง...”
"..."
"ลุงเสิ่น" ใบหน้าหมวยตึงขึ้นทันที
สุดท้าย…เขาก็ยอมแบบไม่พูดอะไรอีก
ในตอนเธอเดินไปหยิบกระเป๋าเตรียมออกจากห้อง
เสิ่นจวิ้นยังยืนนิ่งอยู่ข้างประตู มือสองข้างล้วงกระเป๋า สายตานิ่งเหมือนปกต
