เครื่องบินส่วนตัว
ในห้องโดยสารเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจหนักแน่นของผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งนิ่ง กุมโทรศัพท์แนบหูแน่นข้างใบหน้าเคร่งขรึม
เสิ่นจวิ้นยังคงไม่พูดอะไร แม้สิ่งที่เขาได้ยินจะทำให้หัวใจเต้นแรงกว่าครั้งไหน
“หมอบอกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากครับ... แค่เวียนหัว หน้ามืดซึ่งมักเป็นอาการเริ่มต้นของการตั้งครรภ์...” เสียงของจางเหวยชัดเจนจากปลายสายแต่สั่นสะเทือนเกินคำบรรยาย
ชายผู้ที่เคยนิ่งราวภูเขาน้ำแข็งหลุดนิ่งไปสามวินาทีเต็ม ไม่มีเสียงตอบรับในทันทีแต่ริมฝีปากที่เคยแน่นิ่งค่อยๆคลายยกขึ้นเล็กน้อย
เป็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยปรากฏบนโลกใบนี้
มืออีกข้างของเขากำจี้เต่าเล็กๆ ที่คล้องคอแน่น ของขวัญที่ลี่เหม่ยเคยให้เขาไว้ในคืนที่เธอไม่พูดอะไรแต่ใจเธอบอกว่ารัก
เสิ่นจวิ้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เด็ดขาด
“โทรหาคุณหญิงเสิ่น... บอกให้เตรียมตัวเป็นย่า”
คำสั่งที่เหมือนคำประกาศศึกจากมาเฟียผู้ควบคุม
