รีสอร์ตชายทะเล Bei’ an
ลมทะเลพัดแผ่ว กลิ่นอายเค็มผสมกลิ่นดินชื้นหลังฝนตก ม่านผ้าปลิวเบา ขณะที่ระเบียงไม้สีน้ำตาลเข้มถูกแตะด้วยเสียงฝีเท้าเงียบๆของคนตัวโต
เขายื่นแก้วน้ำอุ่นในมือให้หญิงสาวตรงหน้า ลี่เหม่ยนั่งห่มผ้าบางบนเก้าอี้หวาย ผมเปียกมัดหลวม ดวงตาช้ำยังแดงระเรื่อจากความอ่อนล้าและอะไรบางอย่างที่ลึกกว่านั้น
“ฉันควรตามหาเธอให้เร็วกว่านี้...และควรฟังเธอให้มากกว่านี้ด้วย” เสียงของเสิ่นจวิ้นเบากว่าปกติ เต็มไปด้วยน้ำหนักที่แม้ไม่ตะโกนก็เจ็บพอจะสะเทือน
ลี่เหม่ยรับแก้วไว้เงียบๆมือของเธอสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะลมหรือใจที่ยังไม่มั่นคง
“แล้วคุณ...ยังอยากได้คนที่หนีไปไหมล่ะ”เสียงเธอแผ่วเบาไม่ได้ประชด แต่เป็นคำถามที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของคนที่เคยรู้สึกไม่สำคัญ
เสิ่นจวิ้นหันไปมองสายตาเขานิ่ง จ้องตรงเหมือนจะส่องทะลุหัวใจของเธอ
“คนที่หนีไป...คือคนที่ฉันจะไม่ยอมให้หนีอีก”
แสงไฟจากในห้องสะท้อน
