คฤหาสน์ตระกูลลี่
เสียงล้อรถหรูเบรกช้าๆ หน้าประตูรั้วคฤหาสน์ลี่ แม่บ้านสองคนชะเง้อออกไปดูเงาร่างของใครบางคนที่หายหน้าไปนาน
ลี่เหม่ยก้าวลงจากรถช้าๆ มือหนึ่งประคองหน้าท้องแบนราบที่ยังไม่มีใครรู้ว่ากำลังซ่อนชีวิตอีกคนไว้
คฤหาสน์หลังนี้เคยให้ความรู้สึกเหมือนบ้าน แต่ก็เคยทำให้เธอเหมือนคนนอก ที่ต้องสวมชื่อ สวมหน้าที่ และสวมความรักที่ไม่มีใครคิดจะให้จริง
แต่วันนี้มันต่างออกไป...
ประตูบ้านเปิดช้าๆ ก่อนที่ใครบางคนจะเดินออกมา
...พ่อของเธอ
ผู้ชายที่เคยเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงเฉยชา วันนี้กลับยืนรออยู่หน้าเฉลียง ตรงหลังมือที่หยาบจากการบริหารกิจการใหญ่ กำลังลูบไปที่แขนเธอเบาๆ แบบที่เขาไม่เคยทำ
“พ่อขอโทษนะลูก”คำพูดนั้นเหมือนหยุดเวลา
แม่ของเธอ ผู้หญิงที่เธอเคยเห็นเข้มแข็งจนน่าเกรงใจวิ่งออกมากอด น้ำตาคลอที่หางตาไม่ได้ซ่อน ไม่ได้กลั้น
“แม่ผิดเอง...แม่ควรเป็นคนปกป้องเหม่ย ไม่ใช่ผลักไส”
ลี่เหม่ยไม่
