~ควีน~
“พ่อกับแม่คุยกับใครเหรอคะ? ควีนเหมือนได้ยินเสียง” ฉันถามออกไปในขณะที่พึ่งเดินออกมาจากห้องโฮมเธียร์เตอร์ และกำลังเดินมาหาพ่อกับแม่ที่ห้องรับแขก
“มาพอดีเลย มานี่ยัยควีน พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” น้ำเสียงของพ่อดูจริงจัง
“เรื่องอะไรเหรอคะ ท่าทางพ่อดูจริงจังมากเลย แฮ่ๆ” ฉันถามออกไปพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
“ก็บ้านนู้นน่ะสิ! เค้ามาสู่ขอควีน” พ่อเอ่ยขึ้นมา
“ห๊ะ! อะไรนะคะ?” ฉันอุทานด้วยความตกใจ
“ลุงปรินทร์กับป้าภามาสู่ขอลูกให้กับตาปรินซ์ ชัดหรือยังหึ” เสียงของแม่ฉันพูดอย่างช้าๆ ชัดๆ
“สู่ขอ..สู่ขอทำไมคะ?” ฉันขมวดคิ้วก่อนจะถามออกไป
“ควีนกับตาปรินซ์ได้เสียกันแล้ว..ใช่มั้ย?”
“พ่อ!”
“บอกพ่อมาว่ามันเรื่องจริงใช่มั้ย? ตาปรินซ์เล่าให้พ่อกับแม่ฟังหมดแล้ว”
“ไม่ค่ะ..ไม่จริง” ฉันส่ายหัวปฏิเสธออกไป
“ถ้าไม่ใช่เรื่องจริง ตาปรินซ์จะกล้าพูดได้ขนาดนี้เลยเหรอห๊ะ?”
“เอ่อ..คือว่า..เอ่อ.
