วิศวะกลับใจกับยัยตัวร้าย

“พี่ปรินซ์ พี่ปรินซ์คะ” เสียงใสๆ เรียกชื่อชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน ที่อยู่หน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ในขณะที่หญิงสาวกำลังเดินตรงมายังที่พวกเขานั่งอยู่พร้อมกับโบกมือไปมา “เมียไอ้ปรินซ์มาอีกแล้วโว้ย!” เสียงของออกัสเอ่ยแซวออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ “เมียเหี้ย! อะไร กูละโคตรเบื่อ เมื่อไหร่กูจะหลุดพ้นจากยัยตัวร้ายนี่สักทีก็ไม่รู้” ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “น้องเค้าสวยออกขนาดนั้น ทำไมมึงถึงไม่ชอบน้องเค้าวะ?” คราวนี้เป็นเสียงของวายุเอ่ยถาม “สวยแต่นิสัยแย่กูก็ไม่เอา” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังบวกกับสีหน้าที่รู้สึกเบื่อหน่ายเต็มทน ~ปรินซ์~ สวัสดีครับ ผมชื่อ ปรินซ์ ที่แปลว่า เจ้าชาย ชื่อจริง ปรินทร์ธรณ์ อายุ 21 ปี ส่วนสูง 189 เซนติเมตร หน้าตาหล่อราวกับลูกรักพระเจ้า ตอนนี้ผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง คณะวิศวกรรมโยธา ปี 3 พ่อกับแม่ผมทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศ ผมย้ายมาอยู่คอนโดทิเนียม ตั้งแต่ที่ผมเรียนปี 1 เพราะมันสะดวกสบาย อยู่ใกล้มหาวิทยาลัย ทำให้ผมไม่ต้องตื่นแต่เช้า และที่สำคัญผมชอบออกไปท่องเที่ยวยามราตรีกับเพื่อนๆ ของผม ถ้าค่ำคืนไหนเจอสาวสวยถูกใจ ผมก็จะหิ้วกลับมาที่ห้องด้วย.. คงไม่ต้องบอกใช่มั้ย? ว่าพามาทำอะไร ส่วนยัยตัวร้ายที่เพื่อนผมพูดถึง เธอชื่อ ควีน ชื่อของเธอก็มาจากชื่อผมนี่แหละ..พ่อกับแม่ของเธอตั้งให้คู่กับชื่อของผม พ่อกับแม่ของผมกับเธอเป็นเพื่อนรักกัน บ้านของผมกับเธอก็อยู่ติดกัน และผมกับเธอก็เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ผมรู้ว่าเธอคิดกับผมเกินกว่าพี่ชาย แต่ผมเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวของผมเท่านั้น เธอย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับผมเมื่อตอนที่เธอเข้ามหาวิทยาลัยปี 1 แต่อยู่คนละชั้น ผมอยู่ชั้น 10 แต่เธออยู่ชั้น 9 ย้อนกลับไปเมื่อตอนผมกับเธอเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น ในขณะที่ผมกับเธอกำลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้านของผม เราเผอิญไปได้ยินพ่อกับแม่ของพวกเราคุยกันว่าอยากให้เราสองคนหมั้นหมายกัน ตั้งแต่วันนั้น ผมก็เริ่มตีตัวออกห่างจากเธอ ส่วนเธอก็ตามติดผมมากขึ้นกว่าเดิม เธอคงหมายหมั้นปั้นมือว่าผมจะต้องเป็นของเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น ความรู้สึกของผมกับเธอมันสวนทางกัน ผมแสดงออกทั้งคำพูดและการกระทำว่าผมไม่ได้รักเธอ แต่เธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเลยสักนิด เธอยังคงทำทุกอย่างที่ผมไม่ชอบเพื่อให้ผมรับรักเธอ ผมละเชื่อในความพยายามของเธอจริงๆ ผู้หญิงอะไร? โคตรจะหน้าด้าน หน้าทน “พี่ปรินซ์ ทานข้าวรึยังคะ?” เธอถามผมเมื่อเธอเดินมาถึงโต๊ะที่พวกผมนั่งกันอยู่ “ทานแล้ว” ผมตอบเสียงเรียบ “ว้า! แย่จัง ควีนยังไม่ได้ทานเลยค่ะ ควีนว่าจะมาชวนพี่ปรินซ์ไปทานด้วย” เธอพูดพร้อมกับทำหน้าเสียดาย “ควีนไปทานเถอะพี่ทานแล้ว” “แต่ควีนอยากให้พี่ปรินซ์ไปเป็นเพื่อนนี่คะ” “พี่ไม่ว่าง” ผมกัดริมฝีปากก่อนจะพูดออกไป “พี่ปรินซ์ก็นั่งอยู่เฉยๆ นี่คะ ไม่ว่างตรงไหน?” เธอยังคงไม่ยอมแพ้ นี่คงกะจะให้ผมไปกับเธอให้ได้อย่างแน่นอน “ไม่ว่างก็คือไม่ว่างสิ..จะมาเซ้าซี้ทำไม?” ผมพูดเสียงดังใส่เธอ “ก็ได้ค่ะ งั้นควีนไปก่อนนะคะ เดี๋ยวควีนมาหาพี่ปรินซ์ใหม่” เธอพูดพร้อมกับสีหน้าที่เจื่อนลงเล็กน้อย “ไม่ต้องมาแล้ว พี่มีเรียน” “งั้นเดี๋ยวควีนไปหาพี่ปรินซ์ที่ห้องก็ได้ค่ะ..ควีนไปก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็สาวเท้าเดินจากไป เฮ้อ! ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง วันนี้ผมคงจะไม่กลับคอนโดอีกตามเคย..ถ้าผมรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะไปหาผมที่ห้อง ผมจะชิ่งหนีเธอไปนอนที่คอนโดเพื่อนบ้าง หรือไม่ก็กลับมาตอนดึกๆ บ้าง ~ควีน~ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ดนิสา ชื่อเล่น ควีน ชื่อของฉันแปลว่า เจ้าหญิงหรือราชินี ฉันอายุ 19 ปี สูง 175 เซนติเมตร สโลแกนประจำตัวฉันก็คือ สวย เริ่ด เชิด หยิ่ง ตามแบบฉบับลูกคุณหนูที่ถูกตามใจและเอาแต่ใจตัวเองเป็นอย่างมาก ฉันเป็นคนไม่ยอมใคร ใครดีมาก็ดีกลับ ใครร้ายมาก็ร้ายกลับ ฉันเรียนคณะนิเทศศาสตร์ปี 1 มหาวิทยาลัยเดียวกับพี่ปรินซ์ ผู้ชายที่ฉันพึ่งไปหามาเมื่อกี้ พี่ปรินซ์เป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน ความรู้สึกของฉันที่มีต่อพี่ปรินซ์มันเปลี่ยนไปตั้งแต่ฉันอายุ 15 ปี จนตอนนี้เวลาผ่านมา 4 ปีแล้วที่ฉันตามตื๊อขอความรักจากพี่ปรินซ์ แต่พี่ปรินซ์ก็ไม่ยอมใจอ่อนรับรักฉันสักที แต่ฉันก็ไม่ท้อหรอกนะ ฉันจะทำให้พี่ปรินซ์รักฉันให้ได้ พี่ปรินซ์ต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น “ตาแดงๆ กลับมานี่โดนพี่ปรินซ์ปฏิเสธมาอีกละสิ” เสียงของเอพริวถามฉันในขณะที่เพื่อนของฉันกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ตัวยาวใต้หอประชุมคณะนิเทศศาสตร์ “อืม” ฉันตอบพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ด้วยจิตใจที่หดหู่ เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผิดหวังอย่างรุนแรง “แกยังไม่ชินอีกเหรอวะ?” คราวนี้เป็นเสียงของแอนนา เพื่อนสนิทของฉันอีกคน “เมื่อไหร่พี่ปรินซ์จะเห็นใจฉันบ้างนะ ฉันรักพี่ปรินซ์มาตั้ง 4 ปี พี่ปรินซ์ก็ไม่ได้มีแฟนสักหน่อย หรือว่า? ฉันไม่สวยเหรอ? พวกแกว่าฉันสวยมั้ย?” “สวย แกสวยม๊ากกกกก” เสียงของแอนนาลากยาว “ใช่! แกสวย เพียงแต่ไอ้พี่ปรินซ์ของแกมันตาไม่ถึงไง” เอพริวบอกออกมา “หรือว่าพี่ปรินซ์ของแกจะมีผู้หญิงที่ชอบแล้วรึป่าว?” แอนนาพูดด้วยความสงสัย “ไม่มีทาง ฉันไปสืบมาหมดแล้ว พี่ปรินซ์ไม่มีใคร เพราะผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาพี่ปรินซ์ก็ถูกฉันกำจัดไปหมดแล้ว” ฉันพูดอย่างมั่นใจ “ฉันว่าแกตัดใจจากพี่ปรินซ์เถอะควีน มีผู้ชายหล่อๆ รวยๆ มาจีบแกตั้งเยอะ แกน่าจะไปสนใจผู้ชายพวกนั้นดีกว่ามาสนใจพี่ปรินซ์ ผู้ชายที่ไม่เคยเห็นแกอยู่ในสายตาเลยดีกว่านะ” เอพริวพูดน้ำเสียงจริงจัง “ฉันทำไม่ได้ ฉันรักพี่ปรินซ์ พี่ปรินซ์เป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน” ฉันพูดด้วยแววตาที่มุ่งมั่น “แต่เค้าไม่ได้รักแกไง..เข้าใจปะ?” เสียงของแอนนาพูดออกมา “ฉันจะทำให้พี่ปรินซ์รักฉันให้ได้..ไม่เชื่อพวกแกก็คอยดูละกัน” “ฟ้าคงจะถล่ม ดินคงจะทลายแล้วมั้งกว่าจะถึงวันนั้น” เอพริวพูดออกมาอย่างไม่เชื่อ เพื่อนๆ ของฉันพูดกรอกหูฉันอยู่ทุกวันว่าให้ฉันเลิกรักพี่ปรินซ์แล้วเปิดใจให้ผู้ชายคนอื่นที่มาจีบฉัน แต่ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายพวกนั้นนี่นา.. ฉันเป็นคนรักเดียวใจเดียว..และผู้ชายที่ฉันรักก็มีเพียงคนเดียวนั้นก็คือ..พี่ปรินซ์