ตอนที่ 4 ผู้ชายใจร้าย
1329 คำ
~ควีน~
หลังจากที่กลับมาจากเข้าค่ายจิตอาสา พี่ปรินซ์ก็พยายามหลบหน้าฉันตลอด เวลาที่ฉันไปหาพี่ปรินซ์ที่คณะ ฉันไม่เคยเจอพี่ปรินซ์เลย เจอแต่เพื่อนๆ ของพี่ปรินซ์และวันนี้ฉันก็กำลังจะกลับบ้าน ปกติฉันจะกลับบ้านในเย็นวันศุกร์ แล้วก็กลับมาที่คอนโดช่วงเย็นวันอาทิตย์ หวังว่ากลับบ้านไป ฉันจะได้เจอพี่ปรินซ์นะ เพราะพี่ปรินซ์ก็ต้องกลับบ้านศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เหมือนกัน
“แม่คะ..ทำอะไรอยู่คะ” ฉันเข้าไปกอดแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว
“แม่ก็ทำของโปรดไว้ให้ลูกยังไงล่ะ” คุณพิมพ์ชนก แม่ของฉันเอง
“แม่รู้ใจควีนที่สุดเลยค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับหอมแก้มแม่ทั้งซ้ายและขวา
“ขับรถมาเหนื่อยๆ ไปนั่งก่อนไปลูก แม่ทำใกล้จะเสร็จละ เดี๋ยวแม่จะให้เราเอาไปให้พี่ปรินซ์ด้วย เพราะพี่ปรินซ์ก็ชอบเมนูนี้เหมือนกัน”
“พี่ปรินซ์มาเหรอคะแม่” ฉันถามแม่ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ใช่! วันนี้พี่ปรินซ์กลับบ้าน ป้าภาบอกแม่แบบนั้นนะ”
“อ๋อค่ะ”
จากนั้นไม่นานฉันก็หิ้วปิ่นโตไปที่บ้านของพี่ปรินซ์ที่อยู่ติดกันกับบ้านของฉัน
“ป้าภา สวัสดีค่ะ คุณแม่ให้เอาของโปรดพี่ปรินซ์มาให้ค่ะ”
“สวัสดีจ้า หนูควีน ขอบใจมากนะลูก” เสียงของป้าสุวิภา แม่ของพี่ปรินซ์
“ไม่เป็นไรค่ะ..แล้วพี่ปรินซ์อยู่ไหนเหรอคะ?”
“อ๋อ ปรินซ์น่าจะขึ้นไปบนห้อง หนูควีนลองไปดูสิ บอกว่าป้าให้มาตามลงมาทานข้าว”
“เอ่อ..ได้ค่ะ เดี๋ยวควีนไปตามให้ค่ะ” จากนั้นฉันก็ขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านและเดินตรงไปยังห้องของพี่ปรินซ์ ฉันค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปเพราะพี่ปรินซ์ไม่ได้ล็อกประตู
ทันทีที่ฉันเดินเข้าไปในห้อง ฉันก็เจอกับพี่ปรินซ์ที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวสอบไว้ กายท่อนบนเปลือยเปล่าที่มีซิกแพคและกล้ามเป็นมัดๆ ราวกับคนที่ชอบออกกำลังกายเป็นประจำ ตอนนี้หัวใจของฉันมันสั่นไหวอย่างรุนแรง ส่วนพี่ปรินซ์ก็เบิกตาโตทันทีที่เห็นฉันยืนอยู่ในห้อง
“ควีน มาได้ยังไง?” พี่ปรินซ์ถามด้วยความงุนงง
“เอ่อ..พอดีป้าภาให้ควีนมาตามพี่ปรินซ์ลงไปทานข้าวค่ะ” ฉันก้มหน้าหลบสายตาที่คมกริบของพี่ปรินซ์ที่มองมา
“ทีหลังอย่าเข้าห้องพี่ถ้าพี่ไม่อนุญาต..พี่ไม่ชอบ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ขอโทษค่ะ คือควีนเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อก ควีนก็เลยเปิดเข้ามา”
“อย่าเข้าห้องส่วนตัวของใครแบบนี้อีก..มันเสียมารยาท เข้าใจมั้ย?”
“พี่ปรินซ์ต้องว่าให้ควีนขนาดนี้เลยเหรอคะ?” เธอเองก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่ที่คอยอบรมสั่งสอนนะ
“ก็คนอย่างเธอมันไม่มีมารยาทนิ พี่ก็ต้องว่า จะได้ไม่ทำตัวแบบนี้อีก แล้วก็ออกไปได้แล้ว พี่จะแต่งตัว”
“พี่ปรินซ์ก็แต่งตัวไปสิคะ ไม่เห็นต้องอายเลย ตอนเด็กๆ เราก็เคยแก้ผ้าเล่นน้ำด้วยกันบ่อยๆ”
“แต่นี่มันไม่เด็กแล้วนะ เราต่างก็โตกันแล้ว”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ วันนั้นควีนยังถอดเสื้อต่อหน้าพี่ปรินซ์ ควีนยังไม่เห็นอายเลย” ฉันยังคงต่อล้อต่อเถียงกับพี่ปรินซ์
“ก็เธอมันหน้าด้าน ไร้ยางอายไงควีน” น้ำเสียงของพี่ปรินซ์เริ่มมีความโมโห
“พี่ปรินซ์ ต้องด่าควีนแรงขนาดนี้เลยเหรอ?” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“ด่าแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับผู้หญิงอย่างเธอ”
“ทำไมคะ? ผู้หญิงอย่างควีนมันทำไม?” ฉันเชิดหน้าถามออกไป
“ก็ไม่รักศักดิ์ศรีของตัวเอง ตามตื๊อผู้ชายที่เค้าไม่รักไม่สนใจตัวเองอยู่ได้”
“ที่ควีนเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าควีนรักพี่ปรินซ์ไง”
“ไม่ว่าจะยังไง..พี่ก็ไม่มีวันรักเธอ จำใส่สมองเน่าๆ ของเธอเอาไว้ด้วย ไม่ว่าเธอจะทำอะไร พี่ก็จะไม่มีทางที่จะรักเธอ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วถ้าควีนฆ่าตัวตายต่อหน้าพี่ปรินซ์ พี่ปรินซ์จะรักควีนมั้ยคะ?” ฉันถามพร้อมกับน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมา
“ถึงเธอจะตายต่อหน้าพี่ พี่ก็ไม่รักเธอ” ยิ่งได้ฟังคำตอบของผู้ชายที่เป็นรักแรกและรักเดียว หัวใจของฉันก็แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ จนแทบจะทนไม่ไหว
“ทำไมพี่ปรินซ์ถึงได้ใจร้ายกับควีนได้ขนาดนี้คะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ควีนพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ปรินซ์รักควีนบ้าง สักนิดก็ยังดี แต่พี่ปรินซ์ก็ใจร้ายกับควีนตลอด พี่ปรินซ์ทั้งดุ ทั้งด่า ทั้งไล่ สารพัด แต่ควีนก็อดทน เพราะควีนหวังว่าสักวันพี่ปรินซ์จะมองเห็นความรักของควีนที่มีให้พี่ปรินซ์บ้าง แต่สุดท้ายแล้ว ทุกสิ่งที่ควีนทำมันไม่เคยมีค่า มีความหมายอะไรในสายตาของพี่ปรินซ์เลย พี่ปรินซ์มองควีนเป็นแค่ยัยตัวร้ายในชีวิตของพี่ปรินซ์เท่านั้น” ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมา
“……..”
“งั้นควีนขอถามอะไรพี่ปรินซ์อีกอย่างได้มั้ยคะ?”
“อะไร”
“พี่ปรินซ์รู้สึกยังไงกับควีน พี่ปรินซ์พูดมาตรงๆ ได้เลยค่ะ” ฉันกัดริมฝีปากของตัวเองจนรู้สึกเจ็บก่อนจะเอ่ยถามออกไป
“พี่รู้สึกเกลียด ขยะแขยง ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย แค่นี้พอมั้ย?” สิ้นเสียงของพี่ปรินซ์น้ำตาของฉันก็หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย ฉันร้องไห้จนตัวโย
“โอเคค่ะ ควีนเข้าใจแล้ว ควีนขอโทษนะคะที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาควีนทำให้พี่ปรินซ์รู้สึกแย่ได้ขนาดนี้ ตั้งแต่นี้ต่อไป ควีนจะไม่มายุ่งกับพี่ปรินซ์อีก พี่ปรินซ์สบายใจได้เลยค่ะ ถึงเราจะเจอกันที่ไหน เราก็จะทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน” พูดจบฉันก็หันหลังและรีบเดินออกจากห้องของพี่ปรินซ์ทันที ฉันวิ่งกลับบ้านของตัวเองและขึ้นไปบนห้องนอน โชคดีที่ไม่มีใครเห็นฉัน ในขณะที่ฉันกำลังร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
ในเมื่อฉันทำถึงขนาดนี้แล้ว ทั้งตามตื๊อ ตามตอแย ตามหึงหวง และขัดขวางผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขา ถึงขนาดอ่อยเขาด้วยการแก้ผ้าต่อหน้าเขา เขาก็ยังไม่สนใจ
มันคงถึงเวลาที่ฉันต้องหยุดทุกอย่างแล้วจริงๆ ฉันเองก็เหนื่อยเหลือเกินกับการวิ่งตามคนที่เค้าไม่รัก คนที่เค้าไม่เคยเห็นค่าของเรา คนที่เค้าไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตา
ก่อนที่ฉันจะรักคนอื่น..
ฉันก็ต้องรักตัวเองก่อน..จริงมั้ย?
ไม่มีใครรักเราเท่ากับตัวเราเอง
เพราะฉะนั้น..เลิกเอาตัวเองไปผูกติดกับคนอื่น
ตั้งแต่วันนี้ ตอนนี้ วินาทีนี้เป็นต้นไป ฉันจะเลิกรักพี่ปรินซ์ และฉันก็ต้องทำให้ได้ ถึงทำไม่ได้ ฉันก็ต้องทำ
ต่อไปนี้จะไม่มีผู้หญิงโง่ๆ คนเดิมอีกแล้ว
พอแล้วกับการรักเขาข้างเดียว ตลอดเวลา 4 ปี ที่ผ่านมาเขาเห็นฉันเป็นแค่ยัยตัวร้ายที่เขาไม่เคยคิดจะรัก
- ผู้เขียน
