~ควีน~
และในที่สุด วันที่ฉันรอคอยก็มาถึง เมื่อฉันเจ็บท้องใกล้จะคลอด ทั้งพี่ซัน ทั้งป้าดาและลุงแอนดรูว์ ต่างก็พากันตื่นเต้น ส่วนฉันนั้นคงไม่ต้องบอก ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น ทั้งเจ็บท้อง พี่ซันเข้าไปให้กำลังใจฉันในห้องคลอดด้วยในฐานะพ่อของลูกฉัน พี่ซันจับมือฉันไว้ตลอดเวลา
“สู้ๆ นะควีน ไม่ต้องกลัว พี่จะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน”
“ขอบคุณนะคะพี่ซัน ขอบคุณจริงๆ” ฉันตอบออกไปพร้อมน้ำตาที่เอ่อออกมา
ไม่นานเสียงร้องที่เจ็บปวดก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของเด็กทารกที่พึ่งคลอดออกมา
“กรี้ดดด / อุแว้ อุแว้”
น้ำตาฉันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ นี่กระมังที่ใครต่อใครต่างก็บอกว่ามันเป็นความเจ็บปวดที่งดงาม
ลูกชายของฉันน่าเกลียดน่าชังมากจริงๆ ผิวขาวอมชมพูเหมือนฉัน แต่โครงหน้ากลับเหมือนกับใครบางคนที่ฉันพยายามจะลืม
หลังจากที่พยาบาลเอาลูกชายมาให้เห็นหน้า และวางเด็กน้อยไว้บนหน้าอกของฉัน ฉั
