~ปรินซ์~
เด็กชายตัวกลมวิ่งเล่นไปมาและทำท่าว่าจะล้ม ด้วยความตกใจผมจึงพุ่งตัวเข้าไปรับเด็กน้อยไว้ทัน ผมอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาแล้วกอดหลวมๆ แต่เด็กน้อยกลับพยายามดิ้นยุกยิกเพื่อให้หลุดจากการกอดของผม ผมจึงค่อยๆ วางเด็กน้อยลงอย่างเบามือ
“คิงส์ตันไม่อยากให้ลุงอุ้มเหรอคะ?” เสียงของแม่ผมเอ่ยถาม
“….” เด็กชายส่ายหัวเบาๆ
“แม่ไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้าค้าบ คุณลุงไม่ได้คุยกับแม่ แสดงว่าคุณลุงเป็นคนแปลกหน้า”
หึ! แปลกหน้า ผมน่ะเหรอคนแปลกหน้า
“แล้วลุงต้องทำยังไง ลุงถึงจะไม่เป็นคนแปลกหน้าสำหรับหนู”
“คุณลุงต้องเป็นเพื่อนกับแม่ก่อนค้าบ คิงส์ตันถึงจะเล่นกับคุณลุงได้”
เพื่อนงั้นเหรอ? เด็กนี่จะให้ผมไปเป็นเพื่อนกับอดีตคู่หมั้นเนี่ยนะ..
ผ่านไปไม่นาน เธอก็กลับเข้ามา ในขณะที่เด็กชายตัวกลมเหมือนจะมีทีท่าว่าเหนื่อย เพราะตอนนี้กำลังนั่งทำท่าจะหลับอยู่ข้างๆ น้าพิมพ์
“ควีน พาคิงส์ตันกลับบ้านไปก่อนนะลูก เดี๋ยวแม
