วันต่อมา
~ควีน~
“ควีน เมื่อวานทำไมแกไม่มาเรียนส่งข้อความไปก็ไม่อ่าน แล้วก็ไม่โทรมาบอก พวกฉันเป็นห่วงแกมากรู้มั้ย?” เสียงของยัยเอพริวบ่นออกมาเมื่อฉันเดินมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนเพื่อรอเวลาเข้าคลาสเรียน
“เอ่อ..คือฉันไม่ค่อยสบายนิดหน่อยอ่ะ กินยาแล้วก็หลับ เลยลืมบอกพวกแก ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง”
“จริงเหรอ? แล้วนี่แกหายดีแล้วใช่มั้ย ปวดหัวหรือเปล่า ตัวร้อนมั้ย?” คราวนี้เป็นเสียงของแอนนาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“อืม ดีขึ้นแล้ว”
“เดี๋ยวนะ นี่คอแกไปโดนอะไรมาเป็นจ้ำๆ ขนาดนี้ อย่าบอกนะว่า….” เอพริวถามพร้อมกับยื่นมาจับคอฉัน แต่ฉันยกมือปิดไว้เสียก่อน
“ไม่มีอะไรสักหน่อย ยุงกัดก็เลยเกา แต่เกาแรงไปหน่อยก็เลยเป็นรอยอย่างที่เห็นนี่แหละ”
“ยุงท่าทางจะตัวใหญ่เนอะ” แอนนาเอ่ยแซว พวกหล่อนน่าจะรู้แหละว่าฉันไปโดนอะไรมา
“อืม ใหญ่มาก” ฉันพูดออกไปตามความจริง ทั้งใหญ่ ทั้งยาว จุกไปจนถึงมดลูกเลยทีเดียว
“นี่สร
