“สวยมากค่ะ” เขาตอบ “มันช่างเป็นระเบียงห้องที่น่าสบายและสวยที่สุดเท่าที่ลุงกฤษเคยเห็นเลยล่ะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเราวาดรูปกัน...ตรงนี้นะคะ”
“น้องพรีมอย่ารบกวนลุงกฤษนานนะคะ เดี๋ยวคุณลุงต้องรีบกลับ พรุ่งนี้มีงานที่คุณลุงต้องทำอีกเยอะแยะเลยค่ะ”
พริมาชูสองนิ้ว “ได้ค่ะคูมแม่ น้องพรีมจะไม่กวนคุณลุงนาน ๆ ค่ะ”
หนูน้อยรับปาก กฤษฎิ์ลภัสมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกจับใจ มีอะไรบางอย่างในตัวพริมากำลังดึงดูดเขา ให้จ้องมอง ให้อยากอยู่ใกล้ เวลาได้ยินเสียงใสราวกับระฆังแก้วนั้นยิ่งทำให้เขาสุขใจอย่างบอกไม่ถูก เขาวาดรูปและชวนหนูน้อยพูดคุย เนมิตรายกน้ำและขนมมาให้ เธอนั่งมองห่างๆ และต้องเก็บกลั้นน้ำตาไว้เพราะนั่นคือภาพของชายแปลกหน้ากับเด็กหญิงตัวน้อย แต่ต่างคนต่างไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างกันแนบแน่นขนาดไหน เธออยากเก็บเรื่องราวนี้ไว้รู้เพียงเธอคนเดียวเท่านั้น กระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบสามทุ่ม หลังเนมิตราอาบน้ำสวมช
