“ขอโทษทีนะคะลูก แม่ติดงานนิดหน่อย แต่ก็ไม่ลืมนะคะว่าต้องมารับหนูเวลานี้” เนมิตราบอกลูกสาวที่จ้องเธอก่อนดวงตาแป๋วแหววคู่นั้นเลื่อนไปหยุดที่ร่างสูงใหญ่ เด็กหยิงเอียงคอและเป็นเวลาเดียวกับที่กฤษฎิ์ลภัสจ้องหนูน้อยด้วยความฉงน เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นลูกสาวของเนมิตราและเกิดความรู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่แปลกประหลาด เขาจ้องมองเด็กน้อยตัวเล็กบอบบางน่าทนุถนอมกับความนึกคิดที่ว่าเขาไม่เคยจ้องมองเด็กคนไหนด้วยความรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันเป็นความตื่นเต้น เหมือนมีบางอย่างดึงดูดให้เขาจับจ้องใบหน้าเล็กที่เห็นความน่ารักน่าเอ็นดู ลูกสาวของเนมิตราเหมือนแม่ แต่...ถ้าดูให้ดีๆ มีหลายส่วนของเด็กหญิงตัวเล็กทำให้กฤษฎิ์ลภัสนึกถึง...ตัวเขาเอง ไม่ว่าจะเป็นดวงตา ปากจิ้มลิ้ม และจมูกเล็กรั้น
“น้องพรีมจ๋า...สวัสดีคุณลุงกฤษซีจ๊ะลูก” เนมิตราบอกเด็กน้อย ที่ก็ยกมือไหว้และย่อตัวลงอย่างน่าเอ็นดูเพื่อแสดงความเคารพต่อชายแปลกหน้า ดวงตาแป๋
