ปรายดาวกระแทกประตูรถดังสนั่น ใบหน้าแดงก่ำโกรธเคืองไม่แพ้สารถีหนุ่มเบื้องหลัง เขาสาวเท้ายาว ๆ จ้ำอ้าวดึงคนตัวเล็กหันเผชิญหน้า
“จะไปไหน!!” ภวัฒน์แสยะยิ้มเยือกเย็น ท่าทีพุ่งพรวดออกนอกอาณาเขตบ้านเล่นเอาอารมณ์คุกรุ่นกลับมาเยือน
ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งแทบเหาะเมื่อรับสายป้ามะลิ ท่านพร่ำขอโทษซ้ำไปซ้ำมา สัญชาตญาณสั่งการให้มุ่งหน้ายังหมู่บ้าน กระทั่งพบปรายดาวในที่สุด
เส้นความอดทนขาดสะบั้นยามได้ยินชื่อคู่อริ พยายามมองเธอในแง่ดีใช้น้ำเย็นเข้าลูบก็แล้ว แต่ไม่เคยได้ผล!
ปรายดาวดื้อดึงเรียกหาแต่ ‘พลรบ’ เหมือนเคย… ฝ่ายเขาไม่ใจกว้างถึงขนาดมองเมียพร่ำเพ้อถึงชายอื่น
“ปล่อยฉัน อย่ามาจับตัว!”
ท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์ขยี้ใจแกร่งแหลกลาญ ดวงตาคู่งามมองเขาเสมือนสัตว์ประหลาด ปรายดาวดีดดิ้นสุดกำลังเพื่อหลุดพ้นจากอ้อมกอดซาตาน
“อยู่ที่นี่สักนาทีไม่ได้ใช่ไหม คิดถึงไอ้รบอะไรขนาดนั้นฮะปราย!” เขาลงน้ำหนักบีบเคล้นเรียว
