เวลาเดินหน้าหลายชั่วโมงช่างยาวนานสำหรับใจคนรอ ปรายดาวฟุบหน้ากับฝ่ามือบริเวณหน้าตัก เธอกัดริมฝีปากหรี่มองประตูกั้นในทุก ๆ วินาทีที่เข็มนาฬิกาหมุนเป็นวงกลม มือขาวผ่องส่งข้อความหาพลรบ
เพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วงว่าดึกป่านนี้ทำไมจึงไม่กลับคฤหาสน์ เธอพิมพ์แค่ตำแหน่งที่ตั้งของโรงพยาบาลเลือกไม่อธิบายให้มากความ
หลังจากนั้นก็โทร. หาบัญชาซึ่งเอาแต่กล่าวโทษตนเองสุดใจ หากท่านไม่อารมณ์ร้อนหลานชายคงไม่ได้รับบาดเจ็บ
สองพ่อลูกปลอบโยนกันพักใหญ่ เหตุการณ์วันนี้คล้ายภาพอดีตไม่มีผิดเพี้ยน เธอร้องไห้รอฟังข่าวเกี่ยวกับความเป็นความตายของคนที่รัก ใจแหลกลาญทั้งทรวงอก ได้แต่พึมพำขอให้สวรรค์เห็นใจ ขอฟ้าอย่าใจร้ายพรากใครไปจากชีวิตอีกเลย…
ล่วงเลยไปกว่าสองชั่วโมงกระทั่งแพทย์ในชุดสีเขียวขจีเดินออกมาพร้อมเหล่าพยาบาล ร่างบางพยุงกายอันเหนื่อยล้าสาวเท้าเข้าหาถามไถ่ไม่ห่วงตนเอง
“น้องภูเป็นยังไงบ้างคะ ทุกอย่างเรียบร้อยดีไ
