สองวันผ่านไป…
อาการภูตะวันดีขึ้นราวปาฏิหาริย์ ยอดดวงใจฟื้นคืนสู่อ้อมกอดมารดาแม้เป็นเวลายาวนานหลายสิบชั่วโมงก็ตาม ร่างกายเขาโดยรวมไม่มีปัญหา แต่อยู่ติดอย่างเดียวคือเจ้าแสบลืมเรื่องราวก่อนหน้านั้นสองปี
ภูตะวันนึกว่าตนเองสี่ขวบทั้ง ๆ อายุจริงเขาเกือบเลขหกค่อนไปทางเจ็ดมากโข นายแพทย์จึงคาดเดาว่าเด็กน้อยน่าจะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง เพราะมีบ้างที่เขาหวาดกลัวสิ่งรอบข้าง เรียกหาคุณแม่กับตาแทบยี่สิบสี่ชั่วโมง…
“ได้เวลาทานยาหลังอาหารแล้วครับน้องภู”
“นี่ครับคนเก่ง”
“ขอบคุณครับลุงภาม”
ด้านภวัฒน์จำยอมรับหน้าที่ลุงแต่โดยดี ปรายดาวแนะนำให้ภูตะวันรู้จักเขาเพียงเท่านี้ ไม่ได้บอกเล่าถึงสถานะอะไรมากกว่านั้น
“เมื่อไรลุงรบ…”
“วันนี้ลุงรบติดงานครับ”
“อดเล่นรถคันใหญ่เลย”
เห็นลูกทำหน้าหงอยเมื่อเอ่ยถึงพลรบ คนเป็นพ่อข่มอารมณ์ริษยา ร่างสง่ากำหมัดแน่น นับหนึ่งถึงสิบในใจซ้ำ ๆ แต่มิวายสะกิดวงแขนเรียว
