ระหว่างเดินทางกลับมากรุงเทพฯ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบที่แสนจะอึดอัด
เมื่อทั้งกรณ์และเค้กหวาน ต่างคนก็นั่งจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาทั้งนั้น
จวบคนทั้งสองมาถึงบ้านของหญิงสาว เค้กวานจึงอดที่จะหันไปขอบคุณชายหนุ่มไม่ได้
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” ยกมือไหว้ลา จากนั้นก็เปิดประตูรถลงไป เมื่อคนที่ตัวเองร่ำลาไม่มีแม้แต่หางตาจะหันมามอง
กระเป๋าเดินทางถูกอำนาจยกลงมาวางไว้ที่หน้าบ้าน เค้กหวานก็ยกมือไหว้ขอบคุณ
“ขอบคุณค่ะ”
“ครับ มีปัญหาอะไรกับคุณท่านก็อย่าปล่อยไว้นานนะครับ ยังไงคุณท่านก็ไม่มีทางง้อก่อนแน่ คุณเค้กหวานก็น่าจะรู้นะครับ” อำนาจเอ่ยเตือนขึ้น แม้ตัวเองจะไม่รู้ถึงต้นสายปลายเหตุ ว่าทำไมคนทั้งสองถึงบึ้งตึงใส่กัน แต่ก็อดที่จะเตือนเค้กหวานไม่ได้
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
อำนาจไม่ตอบแต่เลือกที่จะเดินไปขึ้นรถ เค้กหวานจึงเปิดประตูบ้าน ลากกระเป๋าเดินทางเข้ามา กำลังจะดึงประตูร
