“พระองค์ปล่อยหม่อมฉันกลับบ้านเถอะเพคะ”
อยู่ร่าอ้อนวอนน้ำตาไหลพราก เธอรับรู้ชะตากรรมที่เธอเป็นเพียงเครื่องสนองความใคร่ของเขาเท่านั้น น้ำตาของเธอทำให้เขาอ่อนแอและสงสาร หัวใจดวงแกร่งกระตุกวูบ เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้เขากลับไม่เข้าใจตัวเอง เขาคิดว่าหลงรักมาเลย์น่าจับใจ
แต่พอได้เชยชมอยู่ร่าที่เขาอยากเอาชนะเพียงเพราะเธอไม่เคยแสดงออกเหมือนหญิงอื่นที่ต้องออดอ้อนเอาใจ ใจเขากลับสับสนว่าเขามีความรู้สึกเช่นไรกับเธอ ทุกค่ำคืนทุกวันเวลาที่ได้กกกอดเนื้อนางแนบอกกว้าง หัวใจของเขากลับไม่อยากห่างหายไปจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ปล่อยเรอะ ตลกแล้วอยู่ร่า”
ร่างสูงก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวหญิงสาว ร่างบางถูกกระชากสุดแรงจนปะทะกับอกกว้าง อยู่ร่ากรีดร้องด้วยความตกใจ มองเขาอย่างตระหนก
“บอกแล้วว่าอย่าพูดเรื่องกลับบ้านอีก เพราะจะโดนทำโทษเหมือนทุกครั้ง หรือเธอชอบให้ฉันทำโทษ”
สุไลมานใ
