Treasure เด็กหวงเฮียเคลวิน

ตอนที่ 4 เติบโตมาอย่างดี

"คุณเคลวินพูดไม่รู้เรื่องเหรอคะ?"

"คุณเคลวิน! เดียร์น่าบอกว่าไม่ให้ขึ้นไปยังไงล่ะคะ ทำไมถึงไม่ฟังกันบ้างเลยเนี่ย"

ตลอดทางมีเสียงของฉันที่กำลังโวยวายดังออกมาไม่หยุด แต่นั่นมันก็เป็นเพราะว่าคุณเคลวินเอาแต่ตีมึนไม่ฟังคำพูดของฉัน เขาเอาแต่สาวเท้าเดินขึ้นมาในตึกของคอนโดฉันและยังเป็นฝ่ายเดินนำหน้าฉันที่เป็นเจ้าของห้องอีกด้วย…แถมยังเดินถูกทางด้วยนะไม่รู้ว่ารู้ห้องของฉันได้ยังไง

จนกระทั่งทั้งเขาและฉันมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของฉัน ซึ่งฉันที่เห็นแบบนั้นถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยเป็นที่สุด

ไอ้ที่บอกว่าสืบเรื่องของฉันแปลว่าสืบจริง ๆ สินะ แล้วสืบถึงขั้นรู้ห้องพักของฉัน แบบนี้มันไม่น่าธรรมดาแล้วมั้ง แจ้งตำรวจดีไหมเนี่ย?…แต่ดูท่าทางแล้วคุณเคลวินเหมือนมีอำนาจเหนือกว่าตำรวจซะอีก

"เปิดประตู" เสียงทุ้มเอ่ยพูดพร้อมกับหลุบสายตาของตัวเองมองมาที่ฉัน

"เลิกตีมึนแล้วกลับลงไปได้แล้วค่ะ เดียร์ไม่อนุญาตให้คนที่เดียร์ไม่สนิทใจเข้าห้องของตัวเองหรอกนะคะ"

"ไม่สนิทใจ? อ๋อ…กำลังเรียกร้องให้เราสนิทใจกันมากกว่านี้สินะ งั้นเปิดประตูสิเดี๋ยวจะทำให้สนิทถึงใจเลยล่ะ" คุณเคลวินเขาเอามือพิงประตูและโน้มใบหน้าหล่อ ๆ ของตัวเองเข้ามาใกล้ฉัน ก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากให้หลังจากที่เขาพูดจบประโยค…เหอะ! ทั้งเจ้าเล่ห์แล้วก็ร้ายกาจจริง ๆ ผู้ชายคนนี้

"จะเข้าไปจริงเหรอเนี่ย"

"หน้าฉันดูเหมือนคนพูดเล่นรึไง?" คุณเคลวินที่ได้ยินเสียงฉันพึมพำก็เลิกคิ้วถามฉันกลับ

ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ทำไมกันนะ ทำไมเขาต้องมายุ่งกับฉันแบบนี้ด้วย

พรึบ

ระหว่างที่ฉันกำลังจมอยู่กับความสับสนและไม่เข้าใจในการกระทำของเขา คุณเคลวินก็ใช้จังหวะนั้นจับมือของฉันไปสแกนนิ้วที่ปุ่มประตูห้องและทำการเปิดประตูห้องของฉันอย่างไร้มารยาท

"อ๊ะ! คนนิสัยไม่ดี ทำแบบนี้ได้ยังไงคะ!?"

"ช้า…ร้อนจะตายแล้ว" ว่าจบคุณเคลวินเขาก็จับมือฉันและดึงเข้าไปในห้องทันที

"ว่าคนอื่นไม่มีมารยาท ตัวเองอะหนักกว่าอีก"

"ถ้ายังไม่หยุดด่า เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนเด็กปากดีอย่างเธอให้เข็ด" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยดังขึ้นพร้อมกับดวงตาคมเลื่อนมามองฉันอย่างดุ ๆ ทำเอาฉันที่ได้ยินคำขู่แบบนั้นถึงกับรีบเม้มปากตัวเองแน่น

คุณเคลวินเขาหลุบสายตามองฉันเล็กน้อยพอเห็นว่าฉันเหมือนจะกลัวเขา เขาก็ยกยิ้มเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความชอบใจ จากนั้นเขาก็จับมือฉันเดินไปบริเวณห้องโถงที่มีโซฟาขนาดใหญ่อยู่

"ดะ เดี๋ยวสิ ทำไมพี่เคลวินถึงได้ชอบทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้ล่ะคะ" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันและเอ่ยพูดออกมาเมื่อโดนคนร่างแกร่งดึงให้เดินไปกับเขาตามอำเภอใจ

"จะเรียกฉันว่าพี่หรือคุณ ไหนเธอเลือกเอาสักอย่างสิ เรียกกลับไปกลับมาอยู่นั่น คนฟังปวดหัวจะแย่"

"เรียกคุณเคลวินก็ได้ค่ะ เมื่อกี้แค่เผลอเรียกผิดเอง" ก็ปกติฉันไม่ค่อยเรียกคนอายุเยอะกว่าว่าคุณ ส่วนใหญ่จะเรียกแค่พี่ มันเลยชินปากแบบนั้น

"ทำไม เธอเคารพฉันมากรึไงถึงได้เอาแต่เรียกฉันว่าคุณ คุณอยู่ได้ ปวดหัวชะมัด!" ฉันบุ้ยปากทำหน้าบึ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ก่อนจะลอบบ่นพึมพำออกมาอย่างอดไม่ได้

"เอ้า แล้วเมื่อกี้ก็บอกให้เราเลือกเอาสักอย่าง พอเลือกแล้วก็ไม่พอใจซะอย่างนั้น"

"แล้วมันต้องยอกย้อนทุกเรื่องเลยรึไง"

"ปะ เปล่าสักหน่อย ไม่ได้ยอกย้อนค่ะ" ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอึกอัก ก็พอรู้อยู่หรอกว่าเขาเป็นคนพูดจาห้วน ๆ แต่ว่าเวลาได้ยินมันแอบตกใจ

"งั้นเรียกพี่ได้หรือเปล่าคะ อนุญาตไหมคะ?"

"ก็เรียกไปแล้วไม่ใช่รึไง เอาเถอะ…ปกติฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกฉันแบบสนิทสนม แต่ฉันจะยอมเธอก็แล้วกัน"

"ว้าว น่าดีใจจังเลยนะคะ รู้สึกพิเศษกว่าคนอื่นมากเลยค่ะ" ฉันยิ้มออกมาด้วยสีหน้าติดกวน ก่อนจะกลอกตาไปมากับคำพูดของเขาที่มันเหมือนว่าอยากให้ฉันรู้สึกดีใจ

"กวนตีนนะ เธออยากโดนฝังรึยังไง?" แต่ท่าทางของฉันมันคงติดกวนเยอะไปหน่อย เพราะเขากำลังจ้องหน้าฉันนิ่งเลย

"พูดจาเหมือนพวกนักเลงแบบนี้อีกแล้ว อยากรู้จริง ๆ ว่าทำอาชีพอะไรกันแน่" แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่หยุด ฉันยังคงพูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยตามประสานั่นแหละ

"รู้ใช่ไหม ว่าฉันได้ยินทุกคำ"

หมับ! รอบนี้ฉันเม้มปากแน่นแล้วจริง ๆ เพราะน้ำเสียงเข้มมันเริ่มดุจริงจังขึ้น

"ก็เห็นว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กเท่าลูกแมวหรอกนะ จะยอมปล่อยผ่านไปก็แล้วกัน"

ฉันเพียงแต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองวางบนโต๊ะกลม ซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คุณเคลวินปล่อยมือที่จับฉันออกและก้าวเท้าเดินสำรวจห้องของฉัน

"ทีนี้เห็นแล้วใช่ไหมคะ เดียร์ก็บอกแล้วว่าไม่ได้แอบซุกใครไว้ แล้วก็นะ…ไปเอาความคิดแปลก ๆ แบบนั้นมาจากไหนก็ไม่รู้"

ฉันพูด แต่เขาไม่ตอบอะไรฉันกลับมา เพียงแต่ยังคงเดินดูนู่นดูนี่ไม่หยุด จนกระทั่งเขาหยุดที่ตู้โชว์ด้านข้างโทรทัศน์ซึ่งมันมีรูปภาพสมัยเด็กของฉันตั้งโชว์อยู่ เหมือนคุณเคลวินจะมองภาพนั้นอยู่นานแล้วแอบขำด้วย

ตึกตึก

พอเห็นแบบนั้นฉันก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาเขาทันที อยู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเขินขึ้นมา เพราะรูปในวัยเด็กของฉันมันตลกมาก ฉันใส่เสื้อลายหมีสีชมพู มัดผมแกละสองข้าง แถมยังฉีกยิ้มกว้างแต่ฟันในปากมีเพียงไม่กี่ซี่…ก็ช่วงนั้นฟันน้ำนมมันเพิ่งหลุดไปนี่

"พะ พอได้แล้วค่ะ จะดูอะไรนักหนาคะ"

"ตอนเด็กหน้าตาดูเป็นเด็กดีนะ ทำไมโตมาถึงกลายเป็นยัยตัวแสบล่ะ?"

"พอเลย..พี่เคลวินกลับไปได้แล้วค่ะ กลับไปเดี๋ยวนี้เลย" ฉันยู่หน้าพูดขึ้น พร้อมกับเอื้อมมือไปจับแขนของเขาแน่น ก่อนจะดึงคนตัวสูงไปที่ประตูทันที

"กลับไปได้แล้วค่ะ เดียร์จะพักผ่อนแล้ว" ฉันเอ่ยพร้อมกับพยายามดันคนร่างแกร่งที่กำลังยกยิ้มด้วยสีหน้าติดกวนอยู่ให้ออกไปจากห้องของตัวเอง

พรึบ

ในตอนนั้นพี่เขาก็หันหน้ากลับมามองฉัน ก่อนจะพูดว่า "ล็อกประตูห้องดี ๆ ด้วยล่ะ…เพราะถ้าไม่อย่างนั้นฉันอาจจะเข้ามาหาตอนเธอหลับก็ได้นะ"

เขาแสยะยิ้มด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยักคิ้วให้ฉันหนึ่งที ให้ตายเถอะ! เขาพูดจาแบบนี้ได้หน้าตาเฉย! จริง ๆ เลยผู้ชายคนนี้!

"ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีก ไปเลยค่ะ กลับไปเดี๋ยวนี้เลย" ฉันเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจกับท่าทางกวนประสาทนั้น ก่อนจะรีบดันร่างแกร่งของเขาให้ออกไปจากห้องของฉันทันที

กว่าเขาจะยอมออกไปได้ ฉันดันเขาอยู่พักใหญ่เลย…ตัวก็ใหญ่อย่างกับยักษ์ แต่จะว่าไปที่สัมผัสเมื่อกี้มันกล้ามทั้งนั้นเลยไม่ใช่เหรอ…ดูแข็งแรงสุด ๆ ไปเลยแฮะ

ด้านเคลวิน

"หึ…ฮ่า ๆ"

เสียงหัวเราะตามมาด้วยสีหน้าที่ชอบใจอย่างหนักกำลังฉายขึ้นอยู่บนใบหน้าหล่อของเคลวิน ขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ในรถของตัวเองพร้อมกับสีหน้าแปลกใจของลูกน้องคนสนิทและคนขับรถ

"เติบโตมาอย่างดีเลยนะเดียร์น่า"

ท่าทางแสบซน น้ำเสียงเจื้อยแจ้วที่เอ่ยยอกย้อนเขามาอย่างไม่หยุด สีหน้าท่าทางน่ารักที่แสดงออกมาก็ชวนมองเหมือนเดิม…เธอไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

"ทำไงดีวะ กูหยุดนึกถึงเธอไม่ได้เลยว่ะไอ้อาเดียน ไอ้เอเดียน"

"หึ ไม่เปลี่ยนไปเลยสินะเดียร์น่าของฉัน"