"ทำไมไม่ลงมาสักทีนะ" เสียงทุ้มของเคลวินเอ่ยพึมพำขึ้นกับตัวเองด้วยสีหน้าคิดไม่ตกเมื่อเดียร์น่านั้นเริ่มไปนานเกินกว่าเวลาที่มันควรจะเป็น แต่คนอย่างเคลวินเขาไม่ปล่อยให้ความไม่สบายใจนั้นอยู่กวนใจตัวเองได้นาน สุดท้ายร่างแกร่งก็ตัดสินใจดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้และสาวเท้าเดินออกจากห้องอาหารของโรงแรมเพื่อไปตามคนรักของตัวเองที่ห้องพักทันที
"เจอตัวคงต้องจับฟาดให้ตูดชา ดื้อไปเถลไถลที่ไหนอีกนะยัยกวางน้อย" เสียงทุ้มของเคลวินเอ่ยบ่นขึ้นขณะกำลังสาวเท้าเดินอยู่ตามโถงทางเดินด้วยสีหน้าคาดโทษ
แต่เมื่อสองเท้าแกร่งก้าวเดินมาจนเกือบจะถึงหน้าห้องพัก เคลวินก็ต้องชะงักไปเมื่อเขาพบเจอคีย์การ์ดที่โชว์หมายเลขห้องพักของเดียร์น่าตกหล่นอยู่ที่พื้น ไม่เพียงเท่านั้นเพราะพื้นพรมที่ปูตามทางเดินบริเวณนั้นมันยับยู่ยี่ราวกับมีคนที่กำลังดีดดิ้นอย่างรุนแรง
"…" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นพร้อมกับลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็เกิดขึ้นในใจ เข
