เช้าวันถัดมา
"แค่ก! แค่ก!" เสียงไอของเดียร์น่าดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของร่างที่ค่อย ๆ สะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมาในสภาพที่ไร้เรี่ยวแรง แถมดูเหมือนเธอจะมีไข้อ่อน ๆ อีกด้วย เดียร์น่าพยายามปรับสายตาของตัวเองก่อนที่เธอจะพบเข้ากับกำแพงห้องนอนสีดำทึบไม่คุ้นตา…ไม่เพียงเท่านั้นเดียร์น่ายังรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังกอดรัดตัวของเธอเอาไว้อยู่ ในตอนนั้นดวงตากลมจึงหลุบสายตามองดูก่อนจะพบว่ามันคือท่อนแขนแกร่งที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี
"อ๊ะ!" เสียงเล็กร้องออกมาพร้อมกับแสดงสีหน้าเหยเก เมื่อเธอจะขยับตัวหันไปมองเคลวินที่กำลังกอดเธอจากด้านหลังแต่ทว่าการขยับตัวเพียงเล็กน้อยกลับสร้างความเจ็บปวดบริเวณช่วงล่างของเธออย่างหนัก
"เป็นอะไร" ซึ่งแน่นอนว่าเสียงร้องนั้นมันทำให้คนตัวสูงที่กำลังหลับสนิทอยู่ในตอนแรกสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมา
"เอาแขนออกไปหน่อยค่ะ เดียร์ลุกออกไปไม่ได้"
"ทำไมเสียงเธอถึงเป็นแบบนั้น ไม่สบาย?"
"เดี
