แก้มบุ๋มหายไปคุยโทรศัพท์นานพอสมควรเกือบชั่วโมงจนเหนือฟ้าร้อนใจ แต่ไม่สามารถทิ้งลูกสาวไว้ตามลำพังได้ แม้ว่ากลอยใจจะหลับไปแล้วก็ตาม ร่าสูงชะเง้อมองที่ประตูตลอดเวลา จนสักพักหญิงสาวเปิดประตูเข้ามาด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาคู่สวยมีความบอบช้ำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
แก้มบุ๋มเดินเข้ามาเงียบๆ แต่เป็นพ่อเลี้ยงหนุ่มที่ทนไม่ไหวดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมแขนเพื่อจะปลอบประโลม
"ลูกล่ะคะ" เธออกระซิบถามเสียงสั่น
"หลับไปแล้ว" เหนือฟ้าตอบด้วยความอ่อนโยนทำให้ร่างบางร้องไห้ปล่อยโฮออกมาทันทีอย่างสุดกลั้น แต่พยายามที่จะกลั้นเสียงสะอื้น ไม่ให้ดังจนรบกวนลูกน้อยที่กำลังหลับอยู่ ไหล่บอบบางสั่นไหวด้วยความรู้สึกหนักอึ้งที่เธอแบกอยู่ ความลับสี่ปีที่เธอเก็บงำมา แต่สุดท้ายก็ต้องเปิดเผยออกไป
"ชู่! อย่าร้องไห้ ใจเย็นๆ หายใจก่อน" เมื่อเห็นคนตัวเล็กมีอาการหอบจากการร้องไห้หนัก จนเหนือฟ้าต้องลูบหลังเพื่
