ฟ้าใสกลับไปแล้ว ทำให้ความเงียบแผ่ปกคลุมไปทั่วห้องอีกครั้ง กลอยใจเองก็นอนดูทีวีตาแป๋วด้วยความน่าเอ็นดู ปกติแก้มบุ๋มจะไม่ค่อยให้ลูกดูบ่อย แต่นี้ถือว่าเยียวยาจิตใจเด็กน้อย ที่เพิ่งผ่านพ้นสถานการณ์ที่โหดร้ายมา ถือว่าเป็นข้ออนุโลม
"แม่ขา ถ้าออกจากโรงพยาบาล เราจะไปอยู่บ้านพ่อจริงมั้ยค่ะ" คำถามของกลอยใจ ทำเอาแก้มบุ๋มชะงักไป ก่อนที่จะเหลือบไปมองหน้าของพ่อเลี้ยงเหนือฟ้าเล็กน้อย เธอไม่กล้าตอบเพราะยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับเขาจริงจัง เข้าใจแหละว่าลูกเขานะ ไปอยู่บ้านของคนเป็นพ่อได้ แต่เธอเนี่ยสิ จะไปอยู่ในฐานะอะไร
"จริงครับ หนูรีบหายนะ พ่อจะพาไปอยู่บ้านหลังใหญ่กัน ทั้งแม่แล้วก็ยายด้วย" ในเมื่อหญิงสาวไม่ยอมตอบ เหนือฟ้าจึงลุกจากที่เขานั่งทำงานอยู่ลุกขึ้นมาตอบลูกแทน เรียกรอยยิ้มเล็กๆได้จากลูกสาว แต่ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าดีใจขนาดไหน
"หนูจะรีบหายค่ะ" มือหนาลูบศรีษะเล็กๆของลูก โดยที่ม
