หลังจากทานอาหารทะเลกันจนอิ่ม กวีวัธน์ก็ชวนพราวรวีเดินเล่นระหว่างรออาหารย่อย
มือใหญ่สอดประสานกับมือเรียว เดินทอดน่องไปบนชายหาด ท้องฟ้าเวลานี้มืดสนิท ผู้คนเริ่มบางตา พราวรวีไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ มันดูน่ากลัวจนต้องยอมให้เขาจับมือไปตลอดทางเดิน
“ฉันว่าเรารีบกลับกันเถอะค่ะ ดูเหมือนฝนจะตกเลยนะคะ”
“เดี๋ยวคุณไปรอที่รถก่อนนะ”
“คุณจะไปไหนคะ” แม้จะมีแสงไฟบริเวณที่จอดรถแต่เธอก็ยังไม่กล้าเดินไปคนเดียว
“ผมจะไปซื้อน้ำมาล้างเท้าครับ จะไปด้วยกันไหม เดินไปอีกนิด” เขาชี้ไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร
“ค่ะ ว่าจะไปหาขนมไว้กินระหว่างกลับจะได้ไม่ง่วง”
หญิงสาวอ้างไปเรื่อย พอถึงหน้าร้านแสงไฟสว่างเธอก็รับปล่อยมือแล้วเดินไปเลือกขนมขบเคี้ยวและน้ำดื่มขวดเล็ก เพื่อทานระหว่างกลับ ได้ของที่ต้องการแล้วก็เดินมาเคาน์เตอร์ชำระเงินซึ่งกวีวัธน์ยืนรออยู่แล้ว
เขาให้เธอนั่งบนเบาะแล้วยื่นเท้าออกมากำลังจะราด
