ข้าวหอมมาเรียนสายในวันถัดมาสร้างความสงสัยให้กับลลินกับอบเชยเป็นอย่างยิ่ง ทั้งอาการอ่อนเพลียเหมือนคนไม่ได้นอนนั่นอีก
“รับงานหรือไง หน้าเหมือนโดนมาทั้งคืน”
ข้าวหอมจากที่อ่อนเพลียตาใกล้จะปิดทะลึ่งพรวดขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าดิกปฏิเสธทันที
“เปล๊า!!! รับงานอะไรไม่รู้เรื่อง” แต่ยิ่งปฏิเสธข้าวหอมก็เหมือนคนส่อพิรุธออกมาให้เพื่อนจับผิด ทั้งสีหน้าท่าทางแล้วก็การกระทำ ไม่เหมือนข้าวหอมสายมั่น
“แปลก ๆ ถ้าฉันแซวแกแบบนี้ ปกติแกต้องตอบว่าลูกค้าขอเบิ้ล...คราวนี้มาปฏิเสธเหมือนไม่ใช่ข้าวหอมคนมั่นหน้าคนเดิม” อบเชยหรี่ตาจับผิดเพื่อน เพราะเมื่อคืนก็ไม่มาทัก ทั้งไม่ชวนเที่ยวไม่ชวนดื่ม จากปกติถ้าเหงาก็จะเมาท์ กันค่อนคืน แต่นี่เงียบหายเหมือนตายจาก
“ไร้สาระ ฉันก็มีวันไม่ตลกบ้างป่ะวะ ใครจะตลกทุกวัน” ข้าวหอมแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ความปากดีของตัวเองทำพิษแล้วไหมล่ะ ไม่น่าเลย
“เออ...อย่าให้รู้ละกันว่าปกปิดอะไรไว้ แล้วบา
