ข้าวเช้าและเที่ยงรวมกันในบ่ายสาม หลังจากตกลงกับอีกคนเสร็จแล้วโดยมีเงื่อนไข
“ให้ระยะห่างของกันและกัน ห้ามหึงห้ามหวง ห้ามยุ่งเกี่ยวหากใครไม่ไหวก็แพ้”
ต่อให้เขาไม่ตกลง แต่เธอไม่ยอมเด็ดขาด เขาบอกว่าสับสนเธอจึงตกตะกอนได้ว่า หากเขารักเธอมากจริง ๆ คำว่าสับสนจะไม่อยู่ในหัวของเขา ระหว่างเรามันเริ่มจากเซ็กส์ไม่ได้เริ่มจากรัก ดังนั้นการที่ต่างคนต่างเว้นที่ว่างให้กันเพื่อค้นหาความรู้สึกที่แท้จริงของกันและกัน มันคือเรื่องที่ดีที่สุด
ข้าวต้มหมูสับใส่ตับและเต้าหู้อ่อนวางอยู่ตรงหน้า เธอตักขึ้นมาเป่าแล้วค่อย ๆ กลืนมันลงท้อง เพราะแสบท้องเกินกว่าจะกินอาหารหนัก ๆ
อบเชยที่ช่วยที่บ้านเกี่ยวกับงานในโรงแรมและ
รีสอร์ตอีกที่กำลังจะเปิดใหม่ กว่าจะได้มาหาเพื่อนก็ข้ามไปอีกวัน จากที่อยากมาอัปเดตสถานะกลับเห็นทั้งคู่นั่งกินข้าวกันคนละโต๊ะ อีกคนหน้านิ่ง อีกคนยิ้มหวานส่งให้มันช่างขัดกันจริง ๆ
“สรุปยังไงข้าวหอม ฉัน
